Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010


Μου άρεσε από παιδί
να σβήνω το φως
και να χάνομαι
κάτω από την παιδική μου
την κουβέρτα.
*******
Επλαθα μέσα στο σκοτάδι
ένα κόσμο παραμυθένιο
όπου κανείς δεν μπορούσε
να εισχωρήσει.
*******
Λες και το ήξερα
πως έπρεπε να μάθω
από πολύ νωρίς να ζω
στον κόσμο τον περίεργο της μοναξιάς.


4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Η φωτογραφία που έβαλες είναι γλυκύτατη και αισιόδοξη...
Οσο για την μοναξιά..... εσύ ξέρεις καλύτερα απ τον καθένα πως είναι να κρύβεσαι κάτω απ την κουβέρτα και να ονειρεύεσαι...


Καλημέρα Ρένα μου. Εδώ χιονίζει ελαφρά.

Ρένα είπε...

Κι εδώ χιονίζει. Ευκαιρία να εμπνευστείς από την ομορφιά της φύσης. Μόνο που η μοναξιά γίνεται πιο έντονη. Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Έχεις προσπαθήσει να ονειρευτείς ξανά σαν τότε;;;
Δεν είναι σχήμα λόγου, εγώ, το κάνω πολλά βράδια μόνο και μόνο για να ξορκίσω την πραγματικότητα και... λειτουργεί. Έρχεται ο ύπνος πιο ήρεμος...
Μελίτα

Ρένα είπε...

Πολύ συχνά Μελίτα μου. Αλλωστε είναι ένας τρόπος για αποκοιμηθείς ήρεμα.
Καλημέρα και καλή Κυριακή.