Γέμισα το μαξιλάρι μου όνειρα...Τις νύχτες ένα...ένα...
προτού σβήσω το φως
και πω μια καληνύχτα
ξετρύπωνα τα όνειρά μου
κι έφευγα για τόπους ονειρικούς.
*********
Κόσμος μαγευτικός!
**********
Ταξίδια ονειρεμένα
ανάμεσα σε χρυσαφένια σύννεφα
να κοιτάς τον κόσμο από ψηλά
μ' ένα χαμόγελο ειρωνικό
γιατί κατάφερες ν' αποδράσεις.
**********
Εφιάλτης η επιστροφή στην πραγματικότητα.
8 σχόλια:
Σκοτώνει η πραγματικότητα...
Πάντα στα όνειρα η ζωή είναι καλύτερη.
Και γω αναρωτιέμαι κάθε φορά γιατί ξυπνάω...
Καλημέρα Ρένα μου
Ετσι είναι όμορφα τα όνειρα Μαρία μου σε ταξιδεύουν αλλά συχνά έρχονται και κάτι εφιάλτες που σε κάνουν να χαίρεσαι την επιστροφή στο σήμερα και στην παραγματικότητα. Καλό Μήνα.
Τα όνειρά μας, πολλές φορές, τα καταδικάζουμε μόνοι μας σε θάνατο,
Ρένα μου αγαπημένη,
Το ξέρεις καλά.
Και κείνα τ’ άλλα, τα παγκόσμια και πανανθρώπινα, κάποιοι άλλοι,
Κρυφά κι ερήμην μας, δολοφωνούνε…
Τραγικό είναι. Τραγικό και θλιβερά πραγματικό.
Την αγάπη μου στέλνω.
Πολύ χαίρομαι που τα λέμε από εδώ.
Η αγάπη μου είναι δεδομένη και ας γνωριζόμαστε μόνο από εδώ.Σίγουρα τα όνειρά μας ειδικά τις μέρες μας τα έχουν κυριολεχτικά δολοφονήσει. Σε φιλώ με αγάπη.
Πολύ καλό Ρένα μου.
Καλησπέρα Μελίτα και από εδώ.
Είσαι "εσύ" η πεταλούδα!..
Κι όποτε θες μπορείς να πετάξεις...
γιατί τώρα ξέρεις...(Μου θύμισες το παραμύθι του Χουάν Τσο, που έχω σαν πρόλογο στο βιβλίο μου "Η ΛΥΤΡΩΣΗ")
Γεια και χαρά Μαρία.
Σε βρήκα τυχαία. Το σπίτι με τις γλάστρες μου θύμισε την πίσω είσοδο από τη Βιβλιοθήκη Αθηνών, που μπαίναμε και καταθέταμε τα χειρόγραφά μας...
Νότα
Καλησπέρα Νότα. Σήμερα είδα το σχόλιο σου και σε καλωσορίζω. Μακάρι να μπορούσαμε να πετάμε όποτε το έχουμε ανάγκη. Πολύ θα ήθελα να διαβάσω το παραμύθι του Χουάν Τσο.
Δημοσίευση σχολίου