Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Νυχτερινή Επίσκεψη

Μονότονος ο ήχος της βροχής
με νανούρισε γλυκά...
Ενα σύννεφο με πήρε αγκαλιά
και με ταξίδεψε μέσ' τη βροχή.
***********
Τι κρίμα το κουδούνι χτυπά επίμονα.
Ποιός να' ναι τέτοια ώρα.
Ανοίγω.
Εσύ! Πώς είναι δυνατόν
μετά σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Με το ίδιο εκείνο γλυκό χαμόγελο
που κάποτε μου' κλεψε νου και καρδιά.
Απλώνεις το χέρι... Ενα μπουκέτο ανεμώνες!
*****************
Διστάζω...η ματιά μου πέφτει
στις ξεραμένες ανεμώνες
που μου' χες κάποτε προσφέρει.
-Σε παρακαλώ τις μάζεψα
με κόπο και με κίνδυνο
πάνω από το βράχο εκείνο τον απόκρημνο.
Θυμάσαι; Εκεί που γκρεμίσαμε κάποτε τα όνειρά μας.
Ηρθα για μια συγνώμη.
Υπάρχει λίγος χρόνος για μια καινούρια αρχή.
Τι ειρωνεία θεέ μου!
Ανοίγω το στόμα...φωνή δεν έχω.
Ολα πνιγμένα στο σκοτάδι.
Ψεύτικα σαν παραμύθι.
Μια αστραπή φωτίζει το άδειο μου κρεβάτι.
Ανοίγω τα μάτια. Οχι πάλι θεέ μου!
Πότε θα πάψω να ονειρεύομαι.
Βαρέθηκα τα όνειρα...τα παραμύθια...
Το σήμερα να ζήσω θέλω.
Οσο σκληρό κι αν είναι!

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Eγώ μπορώ σήμερα να έχω αυτήν την ανθοδέσμη...;

Καλημέρα Ρένα μου και καλό ΣΚ

Ρένα είπε...

Με όλη μου την καρδιά και αγάπη σου την προσφέρω. Καλημέρα και καλό Σ.Κ.

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Eκείνα που πονάνε μέσα μας ..εκείνα που φωνάζουν...πληγές που δεν λένε να κλείσουν ...όμως απλώνουμε τα χέρια με πίστη στο αύριο και με την υπόσχεση ότι μας αξιζουν καλύτερες μέρες...
Μια όμορφη μέρα να έχεις Ρένα μου
Καλό Σ/Κ
φιλιά !!!

Ρένα είπε...

Δέσποινα μήπως τελικά αυτές οι πληγές που δε λένε να κλείσουν είναι η ίδια η ζωή; Μήπως βοηθάμε λίγο,και εμείς να μένουν ανοιχτές γιατί δε θα είχε περιεχόμενο η ζωή μας; Μήπως τελικά χωρίς να το καταλαβαίνουμε είναι και αυτό που μας εμπνέει;
Πάντα η παρουσία σου με γεμίζει χαρά. Σ' ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Αχ Ρένα μου, όταν ξυπνάς με τα δάκρυα στα μάτια παγωμένα και στο χέρι τα ξηρά λουλούδια τι απότομη προσγείωση στο σήμερα!
Ρένάκι μην υπολογίζεις αυτά που γράφω, σήμερα κάπως είμαι...
Το ποίημά σου είναι μια χαρά.
Μελίτα

Ρένα είπε...

Εχω μάθει Μελίτα μου στις ανώμαλες προσγειώσεις χρόνια τώρα. Ολα μια συνήθεια είναι. Καλημέρα.