Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Αποχαιρετισμός

Αφησέ με σε παρακαλώ...να φύγω.
Μη μου κρατάς το χέρι
μη με κοιτάς βαθιά στα μάτια.
...............
Κουράστηκα...προσπάθησε να καταλάβεις.
Η σιωπηλή κραυγή απελπισίας σου
δε με αφήνει ν' αναπαυθώ.
.................
Θα φύγω... ξέρω ο πόνος
θα' ναι για σε αβάσταχτος.
Ομως εγώ θα' μαι κοντά σου.
Θα σε κοιτώ με το φως του φεγγαριού
θα σου χαμογελώ κρυμμένος πίσω από τ' άστρα
και στο ξεκίνημα της χαραυγής
θα στέλνω τις πρώτες ηλιαχτίδες
στο κρεββάτι του πόνου και της ηδονής
να σε ζεσταίνουν.
..................
Μη ξεχνάς παντοτινός κανείς δεν είναι.
ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΈΣ ΝΟΤΕΣ

8 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Παντοτινός κανείς δεν είναι...

Εμένα με πόνεσε αυτό αν και το γνωρίζω αυτό καλά...

Να χεις ενα ομορφο Σαββατοκύριακο Ρενα

Ρένα είπε...

Η αλήθεια πάντα πονάει Μαρία μου όπως και κάθε αποχαιρετισμός ειδικά αυτός που δεν έχει γυρισμό.
Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα.

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Ρένα μου ο Ντοστογιέφσκη είπε, αν δεν κάνω λάθος, ότι κανένας πόνος της ζωής, δεν είναι τόσο βαθύς, που να μπορεί να συγκριθεί με το θάνατο, αυτόν τον αιώνιο ανταγωνιστή της.
Φυσικά το ένοιωσα το πολύ καλό ποίημα σου και δη το κράτημα του χεριού...

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Θα ‘ναι φορές που θα ‘ρχομαι στον ύπνο σου
Σαν επισκέπτης μακρινός που δεν τον καρτερείς!
Την πόρτα μας γι’ αυτό μη μανταλώνεις!
Κι έξω στο κρύο μη μ’ αφήσεις να χαρείς!
Θα μπαίνω αθόρυβα, θα κάθομαι αντικρύ σου,
Στο σκότος θα καρφώνω τα μάτια στη μορφή σου
Κι όταν κοιτώντας σε το βλέμμα μου χορτάσει
Θα σε φιλώ, θα φεύγω, το φως μη με προφτάσει!
ΝΙΚΟΛΑΪ ΒΑΤΣΠΑΡΟΦ 1949 «ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ»
Κάθε αποχαιρετισμός ένας μικρός ή μεγαλύτερος θάνατος.
Θάνατος όμως!
Γι ‘ αυτόν που φεύγει, κυριολεκτικά ή μεταφορικά
Και για κείνον που μένει με τις αναμνήσεις.
Καλησπέρα, Ρένα, της εύγλωττης σιωπής,
Της σιωπηλής κραυγής,
Ρένα, των οδυνηρών αποχαιρετισμών,
Των γλυκών αναμνήσεων,
Όλων αυτών που σε κάνουν στίχο το στίχο,
Ποίημα το ποίημα,
Ρένα της καρδιάς μου.

Ρένα είπε...

Mου έλειψες Σταυρούλα μερικές μέρες από το μπλοκ.Μου έλειψαν οι όμορφες και εύστοχες πάντοτε αναφορές σου σε μεγάλους ποιητές όπως αυτή του Νικολάι Βασπάροφ.
Ετσι είναι Σταυρούλα μου ο κάθε χωρισμός και πόνος ψυχής μα ο χωρισμός του θανάτου είναι πόνος ατέλειωτος.Καλησπέρα και καλό μήνα που μας έρχεται από αύριο.

Ρένα είπε...

Το καταλαβαίνω Μελίτα πόσο βαθιά θα το ένοιωσες. Μη σου πω ότι όταν
το έγραφα η σκέψη μου ήταν και κοντά σου.Ο θάνατος είναι το άγνωστο...γι' αυτό ίσως πονάει πολύ. Είναι ο χωρισμός χωρίς ελπίδα επιστροφής.Φιλιά αδελφικά.

Βασίλης είπε...

Ρένα Καλησπέρα

Ήθελα να σου φέρω τον Αποχαιρετισμό του ΝΙΚΟΛΑΪ ΒΑΤΣΠΑΡΟΦ 1949 αλλά με πρόλαβε η αγαπημένη μου Σταυρούλα, και έτσι χάρηκα διπλά που σου τον έφερε εκείνη, έτσι είπα να καταθέσω εδώ στους Αποχαιρετισμούς κι έναν δικό μου,…
Πολύ παλιό αλλά που με κρατούν ακόμα δεμένο μαζί του πολλοί λόγοι που θα κάνουν χαρούμενο έναν τέτοιο αποχαιρετισμό

Αποχαιρετισμός…

Τώρα θα φύγω!
Βιβλία αδιάβαστα
Και παγωμένες αγκαλιές
Θα αφήσω πίσω μου!!
Ανεπίδοτα γράμματα και πόθους κρυφούς
Θα ασφαλίσω για πάντα!!
Μιζέρια ,κομπασμό κι «ιδέα»
Ήσυχα κι απλά ,θα τινάξω από πάνω μου!!
Μα
Θα αφήσω πόρτα ανοιχτή
Για να διαβείς!
Να έχεις στα χέρια ροδοπέταλα και ξύδι.
Να έχεις φωτιά και θύμισες !!
Μη φέρεις δάκρυα ,ούτε πόνο.
Μη φέρεις το άτιμο νερό της λησμονιάς !!
Ηγουμενίτσα Μάρτης 1991.


ένας ακόμα αποχαιρετισμός

Ρένα είπε...

Τι όμορφος Αποχαιρετισμός. Μου άρεσε πολύ! Με έχετε συγκινήσει βαθιά και εσύ και η αγαπημένη σου αδελφούλα Σταυρούλα με τα όμορφα σχόλιά σας. Καλό βράδυ Βασίλη.