Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Σούρουπο

Σουρουπώνει.
Το κρύο τσουχτερό.
Ενα ψιλό χιονάκι
μάζεψε από νωρίς
τους τελευταίους διαβάτες.
...................
Καθισμένη μόνη
πίσω απ' το τζάμι
κοιτάζω θλιμμένα
τον έρημο δρόμο.
Παγωμένα
τρομαγμένα πουλιά
ψάχνουν τη φωλιά τους.
...................
Ζεστή αναπνοή
θολώνει το τζάμι
η μορφή σου
διαγράφεται θολή.
Μορφή σβησμένη
χρόνια πολλά
από τη θύμηση.
.................
Η καρδιά σκιρτά
ραγίζει, θυμάται
μνήμες νεανικές.
Πόσο με πόνεσες αλήθεια.
Απλώνω το χέρι
διαγράφω
με μια κίνηση
το παρελθον.
ΦΘΙΝΩΠΟΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ

8 σχόλια:

Νimertis είπε...

πάντοτε αισθαντική, ζεστή και ευαίσθητη η γραφή σου Ρένα... αυτά τα σούρουπα τελικά έχουν να διηγούνται πολλά... την καλησπέρα μου

Ρένα είπε...

Καλησπέρα Νimertis. Ευχαριστώ για το ζεστό πάντα αποτύπωμά σου.

Μαρια Νικολαου είπε...

Aν κατάφερες να διαγράψεις το παρελθόν ειναι το καλύτερο
Εγω αδυνατώ...

Καλησπέρα Ρενα μου

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Μα το Θεό Ρένα μου δεν ξέρω αν πρέπει να διαγράφουμε το παρελθόν. Είναι και αυτό ένα κομμάτι της ζωής μας και φοβάμαι μήπως μετά νιώθουμε ανάπηροι
ή είναι καλύτερα να το τοποθετούμε στο υψηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης μας, δίπλα στους επαίνους και τα μετάλια μας...

Ρένα είπε...

Μαρία.
Προσπάθεια είναι Μαρία μου δεν ξέρω στ' αλήθεια αν το έχω καταφέρει...Πρέπει κάποτε να γυρίζουμε σελίδα στη ζωή.

Μελίτα.
Αναλόγως το παρελθόν που διαγράφουμε Μελίτα. Ορισμένα που μας μαυρίζουν τη ζωή πρέπει να προσπαθούμε να τα διαγράψουμε δεν οφελεί να τα κρατάμε ζωντανά στη μνήμη μας, μόνο κακό μας κάνει.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Μ’ ένα θλιμμένο φλάουτο
Σε καλώ στην ψυχή μου.
Κάθε του νότα κι ένα δάκρυ,
Κάθε του μελωδία κι ένας λυγμός.
Ποιος τάχα να μπορεί
Ν’ αφουγκραστεί
Τους χτύπους της καρδιάς μου;
Έχω γεμίσει ένα τετράδιο
Δακρυσμένους στίχους,
Είναι δικοί μου
Δεν θα στους χαρίσω.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΪΒΑΝΑ_ ΚΑΝΤΙΚΑ
«ΣΕ ΛΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑ» «ΚΥΜΑΤΑ ΣΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑ».

Γιατί τα ποιήματα, τα τραγούδια κι οι καρδιές βαδίζουν πλάι – πλάι.
Όταν διαγράφουμε το παρελθόν μας καλή μου,
Το χαρίζουμε.
Μη χαρίζεις τίποτα, αγαπημένη μου.
Τίποτα απ΄όσα έζησες, απ’ όσα ένιωσες, όσο κι αν σε πίκραναν.
Ιδιαίτερα σ’ όσους δεν άξιζαν το τότε «παρόν»
Γιατί ν’ αξίζουν το σημερινό «παρελθόν»;

Ρένα είπε...

Καλησπέρα Σταυρούλα. Πάντα το ποιητικό σου αποτύπωμα με συγκινεί.
Ούτε εγώ διατίθεμαι να χαρίσω ή να σβήσω από τη ζωή μου ό,τι με πίκρανε. Το παρελθόν είναι η ίδια η ζωή μας και ας μας πίκρανε πολλές φορές.Δεν διαγράφεται απλά υπάρχουν στιγμές που χρειαζόμαστε να το προσπερνάμε. Αυτό και μόνο μπορούμε να κάνουμε. Τίποτε άλλο.
Σήμερα σου ταχυδρόμησα τις τρεις ποιητικές μου συλλογές ελπίζω να τις λάβεις. Σου συνιστώ να τις διαβάσεις με την χρονολογία έκδοσης
γιατί αν έγραψα ήταν γιατί το είχα ανάγκη μετά το θάνατο της μητέρας μου.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Καλή μου Ρένα,
Να ευχαριστήσω από καρδιάς για την ευγένεια και την γενναιοδωρία.
Υπόσχομαι να προσπαθήσω να εμβαθύνω και στην ανάγκη της δημιουργού
Και στο νόημα του λόγου.
Μου κάνεις ένα ανεκτίμητο δώρο που με τιμά γιατί με καθιστά κοινωνό των σκέψεων
Και των συναισθημάτων σου κατ’ επιλογή. Κι αυτό για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία.
Ευχαριστώ!
Ήρεμη νύχτα εύχομαι!