Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Ηξερες μόνο να σκορπάς
θύελλες και ανέμους.
Πάντα σου άρεσαν
τα γκρίζα σύννεφα
γιατί προμήνυαν την καταιγίδα.
Σ' αγριεμένα κύματα
σκορπούσες χωρίς συναίσθημα
χωρίς κανένα δισταγμό
χωρίς ντροπή και δέος
ό, τι απλόχερα μου΄χες ταγμένο.
Χάθηκες μέσα σε αστραπές και σε βροντές.
Η καταιγίδα έσβησε τα ίχνη σου.
Ούτε στιγμή δε σκέφτηκες
να στείλεις μια συγνώμη.
ΝΟΣΤΟΛΓΙΚΕς ΝΟΤΕΣ

6 σχόλια:

Νimertis είπε...

τώρα βέβαια από τη μια οι αστραπές και οι βροντές μου αρέσουν ιδιαίτερα αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην ταχθώ ολόψυχα με τον άξονα της γραφής σου... δεν μπορεί να ανθίσει τίποτε μέσα στις θύελλες, ίσως μόνο νέες θύελλες... την καλησπέρα μου!

Μαρια Νικολαου είπε...

Βαλτή είσαι και το διαβασα και πρωι πρωί?
Σαν να το εγραψα εγώ ...

Δεν χρειάζεται κατι αλλο να πω...
ΜΙα καλημερα μονο

Ρένα είπε...

nimertis.
Συμφωνώ απόλυτα. Οι θύελλες φέρνουν θύελλες. Καμιά φορά όμως ο ήλιος επανέρχεται ζεστός γι' αυτό υπάρχει πάντα μια ελπίδα.Την Καλημέρα μου.

Ρένα είπε...

Καλημέρα Μαρία, μία συμβουλή μη διαβάζεις πρωί πρωί ποιήματα.Πάντως ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

Βασίλης είπε...

τα πρόσωπα εξασκημένα
να κλείνουν επιλόγους
αντέχουν όλα τα βάρη

δικά τους όλα τα λάθη
διαρκώς υπεύθυνοι
ακόμα και για τα δικά μας πάθη

κι ούτε λέξη για συχώρεση
ή έστω για μια άλλη θεώρηση

η δυστοκία μας επιμένει
κι ο Χρόνος αμείλικτος

δεύτερες ευκαιρίες συνήθως δεν υπάρχουν,…

δύσκολες σκέψεις
δύσκολες διαπιστώσεις
γεμάτες μελαγχολία


Εύχομαι τη Χαρά

Καλημέρα

Ρένα είπε...

Ευχαριστώ Βασίλη για το βαθυστόχαστο αποτύπωμά σου. Ετσι είναι συνήθως όπως τα λες. Την καλησπέρα μου.