Το χρώμα της μοναξιάς.
Το άρωμα της διψασμένης γης
φέρνει μαζί του το Φθινόπωρο.
Τ' αστέρια, το φεγγάρι
κρύβονται φοβισμένα
πίσω από γκρίζα σύννεφα.
Οι πρώτες χοντρές ψιχάλες
θα πέσουν να ξεπλύνουν
καλοκαιρινές αμαρτίες
που βαραίνουν το σώμα μα και την ψυχή.
Οταν η βροχή δυναμώσει
ακάλεστη η μοναξιά
θα σου κτυπήσει την πόρτα
να σου θυμίσει την ώρα.
Θα κλείσεις τα παράθυρα
για να μη μπει στο σπίτι
η βροχή παρέα με τη μοναξιά.
ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ
4 σχόλια:
Η αληθεια ειναι πως θα εδινα πολλα για να εχω λιγες καλοκαιρινες αμαρτίες...
Μα εδω και καιρο κόλλησαν σε ξένο λιμάνι...
Πολύ όμορφη η φθινοπωρινή εικόνα.
Με φροντίζεις πολύ και σ'ευχαριστώ. Οσο για τις αμαρτίες... ας μη μιλάμε καλύτερα.
"Στα φθινοπωρινά σοκάκια
αφήνω τις σκέψεις μου
να πλανηθούνε στη βροχή
σιωπηλά σκαρώνω στίχους
και ανιχνεύω όνειρα.."
Όμορφα αποτυπώνεις
το "Θθινόπωρο" Ρένα..
Κ α λ η σ π έ ρ α..
Πάντα ο ποιητικός Τάκης αφήνει όμορφα τον καλό του λόγο. Ευχαριστώ καλέ μου φίλε.
Δημοσίευση σχολίου