Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Απόδραση

Σηκώνω χρόνια μόνη
το βάρος του σπιτιού στην πλάτη μου.
Ετσι είναι όποιος μένει τελευταίος.
Οι μνήμες φορτώνουν ψυχή και σώμα.
Σιγή επικρατεί παντού.
Αδεια δωμάτια, άδεια κρεβάτια
κι ένα τραπέζι στρωμένο πρόχειρα
ένα μοναδικό πιάτο, ένα ποτήρι, μια καρέκλα.
Ποιος μπορεί να το αντέξει;
Ο καφές πίνεται με παρέα
γι' αυτό ξεχνάς συχνά
να βάλεις το μπρίκι στη φωτιά.
Ξεχνάς να φας
χάνεις το χρόνο και το ευατό σου.
Ζεις στο σπίτι παρέα με φαντάσματα.
Με μυρωδιές παράξενες.
Αναρωτιέσαι...
Φορούν οι νεκροί αρώματα;
Το σπίτι δεν ανανεώθηκε
δεν ήρθαν καινούριες ψυχές
να συμπληρώσουν το κενό.
Δεν αντέχω πια ν' ακούω
τα βήματά μου, τους θορύβους μου.
Θα φύγω...δεν ξέρω
αν θα ξαναγυρίσω.
Θα βγω να δω το φεγγάρι
να ζητήσω τη συντροφιά του.
Να το κοιτάξω κατάματα
και να του ψιθυρίσω
"είμαι εδώ, δώσε μου λίγο από το φως σου"!

6 σχόλια:

Yiannis είπε...

Mου αρέσει αυτή η αμεσότητα κ η ειλικρίνεια της γραφής που εκφράζει χωρίς καμμιά επιτήδευση αιώνια προβλήματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο.

Ρένα είπε...

Καλημέρα Yianni, ευχαριστώ για το
σχόλιο σου.Για μένα σε κάθε τι που εκφράζει με τον τρόπο του ο άνθρωπος πρέπει να είναι βγαλμένο από τη ζωή του και την ψυχή του.

Μαρια Νικολαου είπε...

Ξερεις πόσο με σκότωσε τούτη η εγγραφή...
Και το γιατί ειναι απλό...
Γιατί γνωρίζω αυτο το χώρο κι αυτο το σπίτι...

Ισως απο τα καλύτερα Ποιήματά σου για μένα.
Γιατί ειναι Ποίημα...

Ρένα είπε...

Ευχαριστώ Μαρία για τα καλά σου λόγια. Νομίζω ό,τι είναι βγαλμένο μέσα από την ψυχή, ό,τι βαραίνει τούτη την ψυχή, ό,τι αληθινό, είναι και καλό.

Unknown είπε...

Να ήξερες Ρένα πόσο με άγγιξε

Φιλιά

Ρένα είπε...

Λία ευχαριστώ για το περασμά σου.
Σε άγγιξε γιατί είναι αληθινό. Καλό σου μεσημέρι.