Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

Αναμνήσεις!


Βασανιστικά
κύλισε ο χρόνος μακριά σου.
Μου έλειπε κάθε στιγμή η ανάσα σου, το γέλιο σου.
Μου έλειπε το χέρι σου που με κρατούσε σφιχτά.
Μου έλειψαν εκείνες οι νυχτερινές βόλτες μας
στην ακροθαλασσιά όταν το φεγγαρόφωτο έριχνε
το γαλάζιο του φως στην θάλασσα και μας χαμογελούσε.
Γέρασα…Ο χρόνος μετρά ανάποδα…Το τέλος πλησιάζει…
Τρέμω στη σκέψη που θα φύγω χωρίς να μου κρατάς το χέρι.
Και είναι δύσκολοι οι καιροί να ζεις ολομόναχη
όταν το τέλος πλησιάζει τρομαχτικά…
Βραδιάζει…ξημερώνει…κι εγώ μετρώ το χρόνο…
Ακόμα μια μέρα κερδισμένη!
Ανοίγω το παράθυρο να πω ευχαριστώ στο φως της μέρας.
Αναρωτιέμαι αν με ακούς;

2 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Το παρελθόν όσο έντονο και να ήταν, όσο και καθοριστικό να υπήρξε, δεν παύει να είναι παρελθόν. Το παρόν δεν είναι μόνο για να μετράμε την απουσία ή την έλλειψη κάποιων, που ούτως ή άλλως θα παραμένουν ζωντανοί στις αναμνήσεις. Είναι για να αναπληρώνουμε τις απουσίες και να συνεχίζουμε την πορεία. (Δεν είναι εύκολο, αλλά ούτε και ακατόρθωτο...)

Υ.Γ. Μακάρι πάντως να υπήρχε δίαυλος επικοινωνίας με το παρελθόν... Ίσως γι' αυτό να μην υπάρχει, για να απεγκλωβιζόμαστε απ' αυτό.

Ρένα είπε...

Πάντα διαβάζω με προσοχή τις παρατηρήσεις σου. Και μπορώ να πω πως συμφωνώ. Αν αργησα να σου απαντήσω υποφέρω από έρπη στο κεφάλι και δεν είμαι ικανή να μείνω πολύ στο διαδύκτιο. Συγχώρεσέ με!