Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Γερνώ!


Πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος.
Ξύπνησα ένα πρωί και ένοιωσα
το σώμα μου βαρύ…ασήκωτο!
Στο σπίτι βασιλεύει απόλυτη σιωπή.
Πρέπει να σηκωθώ…να ξαναβρώ την δύναμη
να συνεχίσω τη ζωή…έτσι όπως ήξερα…
Ας με τυλίγει ο βρόγχος της μοναξιάς.
Ο χρόνος κύλισε γρήγορα και ένα πρωί
αντίκρισα τις πρώτες ρυτίδες να αυλακώνουν
το πρόσωπο και την ψυχή.
Έτσι και παραδοθείς στα δίχτυα του χρόνου
δεν έχεις δρόμο επιστροφής…
Άνοιξε τα παράθυρα ο ήλιος ζεσταίνει τα παγωμένα μέλη
σου κρατά συντροφιά για να ξαναβρείς το κουράγιο να ζήσεις,
να χαρείς όσο χρόνο θα σου χαρίσει η ζωή!



2 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Πανδαμάτωρ ο χρόνος, αλλά και σκληρός... Αφήνει πίσω του σημάδια. Και πως να ζήσεις όταν ο χειμώνας συνεχίζει ακάθεκτος δίχως ήλιο; Η χαρά έχει γίνει ανάμνηση!

Ρένα είπε...

Η χαρά έχει γίνει ανάμνηση!!! Και περιμένεις τι;