Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Δειλινό!




Δειλινό!
Μαγευτική στιγμή μα δύσκολη.
Είναι το τέλος της μέρας που φεύγει
χωρίς να φέρει τίποτε καινούριο
που θα άλλαζε τούτη τη μοναχική
χωρίς κανένα νόημα ζωή!

Είναι η ώρα που ανοίγω την πόρτα και δραπετεύω.
Καταφύγιο μου η ακροθαλασσιά.
Πόσες φορές δεν έγραψα στίχους στην άμμο
προτού χαθώ στην αγκαλιά του Μορφέα.
Παρακαλούσα το θεό να ονειρευτώ
ανθρώπους που αγάπησα πολύ
μα που δεν είναι πια ανάμεσά μας!



2 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Η μέρα φεύγει, και η νύχτα επίσης... Όσο διαρκεί η αγκαλιά του Μορφέα, μας ταξιδεύουν τα όνειρα. Μετά μας ταξιδεύει η φαντασία, αν και όταν βρίσκει περιθώριο από την πεζή ημερήσια πραγματικότητα!

Ρένα είπε...

Ευχαριστώ για το πέρασμά σου.Ευτυχώς που η υπάρχει και η φυγή του ονείρου από τη καθημερινή ζωή μας!