Η Μυρτιά.

Αφού εσύ με ξέχασες

εγώ δε θα σ’ αφήσω ούτε στιγμή

να σβήσεις από τη μνήμη σου

τις μέρες που ζήσαμε ευτυχισμένοι.

Μυρτιά θα γίνω στην αυλή σου

δροσιά να βρίσκεις στη σκιά μου

τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.

Χορδή κιθάρας θα γίνω

για να θυμάσαι τα τραγούδια

που τραγουδούσαμε

τα καλοκαίρια στην ακροθαλασσιά

κάτω από το σεληνόφωτο.

Τις κρύες μέρες του χειμώνα

Θα σε σκεπάζω νοερά

στέλνοντας με τα κύματα

τις πιο γλυκές στιγμές μας.

Ρ.Β.

Φθινόπωρο!

Φθινόπωρο!

Η εποχή που λατρεύω!

Λατρεύω το γκρίζο χρώμα του ουρανού.

Είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου.

Κοιτάζω την μελαγχολία που εκπέμπει ο ουρανός

και αισθάνομαι έντονα τη μοναξιά να μ’ αγκαλιάζει.

Μετράω τα σύννεφα όταν πυκνώνουν

και γίνονται απειλητικά!

Αχ! Εκείνο το ψιλόβροχο!!!

Αφήνω τα δάκρυα να τρέξουν χωρίς ντροπή

αφού κι αυτά δεν είναι παρά σύννεφα ψυχής

που μαζεύτηκαν σιγά…σιγά… στο διάβα της ζωής.

Ρ.Β.

Τις πέταξα εκείνες τις τσαλακωμένες

σελίδες του ημερολογίου μου.

Δεν ήθελα να θυμάμαι!

Προσπαθώ να συρράψω ό,τι έχει απομείνει

στη σκουριασμένη μνήμη μου.

Τις πέταξα από καιρό

σ' ανταριασμένα κύματα.

Γι' αυτό αγαπώ τη θάλασσα.

Θυμώνει...φουσκώνει...

και καταπίνει ό,τι βρει μπροστά της.

Επειτα ηρεμεί σιγά...σιγά...

γλύφοντας ηδονικά τη μουσκεμένη άμμο!

Ρ.Β.