Πόσο κρυώνω θεέ μου!
Εφυγες και ξέχασες να με σκεπάσεις.
Ξέχασες τα πατζούρια σφαλιστά
και έκλεισες ακόμα και τον ήλιο στη αυλή.
Πώς να ζήσεις στο σκοτάδι…
Πώς να ζήσεις σε τόση μοναξιά…
Πρέπει να σηκωθώ ν’ ανοίξω τα παράθυρα
να μπει το φως να φωτίσει το σκοτάδι.
Να ξεκρεμάσω από τους τοίχους
ό,τι πληγώνει την ψυχή!
Να διώξω τα φαντάσματα που τριγυρνούν
και τρίζουν πόρτες και παράθυρα.
Ν’ ανοίξω την πόρτα του σπιτιού
και να φύγω αφήνοντας πίσω μου το χθες.
Ξέρω ο χρόνος είναι λίγος που απέμεινε.
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά
για μια καινούρια μέρα που ανατέλλει!
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Ιδιαίτερα ποιητικό Ρένα μου. Πολύ ωραίο.
Καλησπέρα Μαρία μου.Λόγια ψυχής και μόνο!
Το «πρέπει να» εύκολα λέγεται. Το «μπορώ να» είναι το ζήτημα! Ποτέ δεν είναι αργά, αλλά ενίοτε αργεί το ποτέ...
Apokalipsis999. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να πραγματοποιήσεις ένα αύριο όπως το ονειρεύτηκες αλλά η προσπάθεια μετράει.
Δημοσίευση σχολίου