Πόσες φορές
αγναντεύοντας τον ωκεανό
από την άκρη του γκρεμού
αισθάνθηκα το χέρι σου
να με σπρώχνει στο κενό!
Με συγκρατούσες όμως.
Ηθελες να συνεχίσεις να με πληγώνεις
δεν σου έφταναν οι πληγές της ψυχής
που αιμορραγούσαν δίχως τέλος.
Το απολάμβανες!
Κι εγώ η τρελή σε άφηνα να με πληγώνεις.
Ηρθε η στιγμή όμως που αν δεν το κάνεις ΕΣΥ.
Θα φύγω μόνη.
Και τότε θα’ ναι πολύ αργά για σένα!
Ρ.Β.
αγναντεύοντας τον ωκεανό
από την άκρη του γκρεμού
αισθάνθηκα το χέρι σου
να με σπρώχνει στο κενό!
Με συγκρατούσες όμως.
Ηθελες να συνεχίσεις να με πληγώνεις
δεν σου έφταναν οι πληγές της ψυχής
που αιμορραγούσαν δίχως τέλος.
Το απολάμβανες!
Κι εγώ η τρελή σε άφηνα να με πληγώνεις.
Ηρθε η στιγμή όμως που αν δεν το κάνεις ΕΣΥ.
Θα φύγω μόνη.
Και τότε θα’ ναι πολύ αργά για σένα!
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Μια φορά σε σπρώχνει... και η πτώση αυτή σε ματώνει για πάντα ...
Ακριβώς Μαρία μου ....δεν χρειάζεται δεύτερη.
Έρωτας που πληγώνει και ακροβατεί στο γκρεμό, δεν είναι έρωτας αλλά δαμόκλειος σπάθη που προκαλεί τρόμο! Η μοναξιά γίνεται έτσι, μονόδρομος...
Καλή Πρωτομαγιά.
Apokallipsis. Καλημέρα και καλή Πρωτομαγιά.Συμφωνώ γι' αυτό επέλεξα τη μοναξιά.
Δημοσίευση σχολίου