Σάββατο 29 Ιουνίου 2013



Θυμάσαι εκείνο το μικρό κουτί;
Μου το είχες χαρίσει
και έκλεινε ό,τι πιο όμορφο
είχαν αγγίξει τα δάχτυλά μου.

Κατέβηκα το δειλινό στη θάλασσα.
Είναι η στιγμή που μια περίεργη μελαγχολία
πλημμυρίζει τη φύση μα και την ψυχή.
Μόνη μου συντροφιά κάτασπροι γλάροι.
Πετούσαν ξέγνοιαστοι στον ουρανό
αρπάζοντας στον αέρα μικρά κομματάκια τροφής
και χάνονταν για λίγο στο γαλάζιο στερέωμα.

Εκανα μερικά βήματα στα φιλντισένια γαλάζια νερά.
Αφησα το κουτί να το πάρουν τα κύματα
όσο πιο μακριά μπορούσαν
παρασύροντας εφήμερες χαρές και ελπίδες
που μου χάρισε κάποτε η ζωή.

Ρ.Β.




4 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Το κουτί όσο και να προσπαθείς να το απωθήσεις στο πέλαγο, πάντα θα γυρνάει σε σένα. Μακάρι να τα έπαιρνε η θάλασσα όσα νιώσαμε και όσα ονειρευτήκαμε...

Ρένα είπε...

Μα αν δεν καταφέρεις να διαγράψεις ό,τι σε εμποδίζει να προχωρήσεις τότε δεν υπάρχει ελπίδα για καινούριους δρόμους.

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν βαριέσαι... Και που τα αφήνουμε να φύγουν παλι μες στο μυαλό μας είναι. Καλό μήνα Ρένα μου

Ρένα είπε...

Ετσι ακριβώς είναι...Καλό μήνα και σε σας Μαρία μου.