Ο ουρανός έχασε το γαλάζιο του.
Μαύρα σύννεφα σκέπασαν την ελπίδα
να ξαναφανεί ο ήλιος και το φεγγάρι.
Το καΐκι μπάζει από παντού.
Πώς ν’ αποφασίσεις ολομόναχη
να το εγκαταλείψεις με τη μικρή σωσίβια βάρκα.
Να πέσεις στα αγριεμένα κύματα
που περιμένουν ανυπόμονα να σε καταπιούν,
να σε εξαφανίσουν για πάντα
από αυτό που λέγεται ζωή.
Ισως και να’ ναι μια απάντηση στην πρόκληση.
Θα παλέψω κι ό,τι προκύψει.
Μαύρα σύννεφα σκέπασαν την ελπίδα
να ξαναφανεί ο ήλιος και το φεγγάρι.
Το καΐκι μπάζει από παντού.
Πώς ν’ αποφασίσεις ολομόναχη
να το εγκαταλείψεις με τη μικρή σωσίβια βάρκα.
Να πέσεις στα αγριεμένα κύματα
που περιμένουν ανυπόμονα να σε καταπιούν,
να σε εξαφανίσουν για πάντα
από αυτό που λέγεται ζωή.
Ισως και να’ ναι μια απάντηση στην πρόκληση.
Θα παλέψω κι ό,τι προκύψει.
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Moυ θύμισες ένα μικρό μου ποίημα.
"Ξύλινη βάρκα βρέθηκε σπασμένη σε αγριεμένα κύματα.
Πνιγμένα συναισθήματα λιμνάζουν ακόμη"
Καλημέρα Ρένα μου πολύ όμορφο το ποίημά σου
Σ' ευχαριστώ Μαρία μου. Αντανακλά την ψυχική μου τρικυμία τον τελευταίο καιρό.
Ή δέχεσαι την πρόκληση, ή το τέλος... Η πρόκληση είναι μονόδρομος κι ας δείχνει εξαιρετικά δύσκολη!
Φυσικά...Προτιμώ την πρόκληση. Αν όχι δεν αποδέχεσαι την ίδια τη ζωή.
Την Καλημέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου