Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Ναυαγός



Δεν ξέρω πότε. Δεν ξέρω γιατί.
Βρέθηκα ναυαγός ζωής σε μια βάρκα
ολομόναχη στον ωκεανό χωρίς σημάδι
βοήθειας …χωρίς ελπίδα διάσωσης.

Το γαλάζιο μαζί με την ελπίδα
έχουν χαθεί από καιρό.
Ο ουρανός έχασε το χρώμα του
μαύρα σύννεφα έχουν σκεπάσει
τον ήλιο…τ’ αστέρια …το φεγγάρι.

Σε λίγο θα ξεσπάσει καταιγίδα.
Δεν ξέρω αν πελώρια κύματα
με παρασύρουν στο βυθό.
Το βλέμμα μου χάνεται στο βάθος του ορίζοντα
κανένα πλοίο βοήθειας δεν διακρίνεται.

Το τέλος πλησιάζει απειλητικά.


Ρ.Β.

4 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Η ώρα της προσωπικής υπέρβασης είναι ατομική υπόθεση.
Πάντα έρχεται η ώρα που κανείς δεν θα βοηθήσει στη δυσκολία. Υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες που ή τα ξεπερνάς, ή μένεις πίσω...
Αλίμονο σ' όποιον ο πόλεμος τον βρει ξαρμάτωτο...

Ρένα είπε...

Αpokalipsis999.
Σίγουρο είναι ότι αν δεν τα καταφέρεις μόνος δεν θα βγεις από το οποιοδήποτε κίνδυνο που μπορεί να διατρέχεις. Αν όμως είναι έτσι τότε δεν υπάρχει ανθρωπιά, δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχει μόνο η μοναξιά και η ατομικότητα. Δεν μου αρέσει μια τέτοια κοινωνία.

Μαρια Νικολαου είπε...

Μη μου πεις πάντως πως το "τοπίο" δεν είναι πανέμορφο;

Ρένα είπε...

Οταν το τοπίο ταιριάζει απόλυτα με την ψυχή τότε αν το κοιτάξεις με προσοχή γίνεται πανέμορφο έστω και σε στιγμές τρόμου.