Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013



Μολυβιά σύννεφα
σκέπασαν απειλητικά τον ουρανό.
Η θάλασσα σκοτείνιασε
έχασε το γαλάζιο της
σε δευτερόλεπτα σηκώθηκαν
τεράστια κύματα που έσπαγαν
με δύναμη στον βράχο
όπου είχα από καιρό κτίσει την κρυψώνα μου.

Εδώ θα μείνω είπα κοιτάζοντας τον ουρανό.
Αστραπές φώτιζαν το δειλινό
και οι βροντές θαρρείς και τράνταζαν
τη φωλιά μου, στο νεροφάγωμα του βράχου.

Κοίταξα από ψηλά τα κύματα.
- Εδώ θα πνίξω όλα εκείνα τα όνειρα
που έχουν σαπίσει από καιρό.
Να μην έρχονται και ξανάρχονται
τη νύχτα να με βασανίζουν.

Το ξημέρωμα με βρήκε μουσκεμένη ν’ αγναντεύω
την ήρεμη πια θάλασσα, μετανιωμένη θαρρείς
για το κακό που προκάλεσε
σε φτωχούς θαλασσοδαρμένους ναυτικούς
να γλυκοχαϊδεύει την μουσκεμένη άμμο.


Ρ.Β.






4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ti όμορφο Ρένα μου... Κι αυτό το νεροφάγωμα του βράχου εκπληκτική φράση

Ρένα είπε...

Να'σαι καλά Μαρία μου.Πάντα ένας καλός λόγος είναι βάλσαμο ψυχής.

Apokalipsis999 είπε...

Είναι μια λύση να πνιγούν στη θάλασσα τα όνειρα. Μα μαζί μ' αυτά θα πνιγεί και η ελπίδα.
Η θάλασσα είναι σαν τα όνειρα. Άλλοτε φουρτουνιασμένη σαν τους εφιάλτες και άλλοτε ήρεμη σαν τα όνειρα γλυκά!

Ρένα είπε...


Apokalipsis.
Αυτή είναι και η ομορφιά της θάλασσας
Aυτές οι εναλλαγές της είναι που με κάνουν να την αγαπώ.Οσο για τα όνειρα...Τι πιο όμορφο να χαθούν στο βυθό της θάλασσας!