Πόσες μα πόσες μαργαρίτες
δεν έχω μαδήσει στη ζωή μου.
Μ’ αγαπά… δε μ’ αγαπά…
Πάντα μου απαντούσε -Σ’ αγαπά!
Εγώ μαδούσα μαργαρίτες
κι εσύ μαδούσες την καρδιά μου.
Τόσο σιγά…τόσο μεθοδικά…
που δεν ένιωθα τον πόνο
που μου προκαλούσες.
Μάζευα η ανόητη τα κοτσάνια
για να μετρώ πόσες φορές
μου απαντούσε :-Σ’αγαπά!
Ένα συννεφιασμένο πρωινό
φοβήθηκες την ίδια τη ζωή.
Και έφυγες σαν κλέφτης μέσα στη βροχή.
Μάζεψα τα κοτσάνια
τα πέταξα στα λασπόνερα
και έκλεισα την πόρτα πίσω σου.
Ρ.Β.
δεν έχω μαδήσει στη ζωή μου.
Μ’ αγαπά… δε μ’ αγαπά…
Πάντα μου απαντούσε -Σ’ αγαπά!
Εγώ μαδούσα μαργαρίτες
κι εσύ μαδούσες την καρδιά μου.
Τόσο σιγά…τόσο μεθοδικά…
που δεν ένιωθα τον πόνο
που μου προκαλούσες.
Μάζευα η ανόητη τα κοτσάνια
για να μετρώ πόσες φορές
μου απαντούσε :-Σ’αγαπά!
Ένα συννεφιασμένο πρωινό
φοβήθηκες την ίδια τη ζωή.
Και έφυγες σαν κλέφτης μέσα στη βροχή.
Μάζεψα τα κοτσάνια
τα πέταξα στα λασπόνερα
και έκλεισα την πόρτα πίσω σου.
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Μια μαργαρίτα τι να σου πρωτοπεί... απαντά σε ότι τα μάτια δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν.
Η αθωότητα πολλές φορές στον έρωτα αντί να του δώσει ρομαντικό άρωμα, εξανεμίζεται αφήνοντας πίσω φόβους.
Στον έρωτα ο ευαίσθητος του ζευγαριού, ξεκινά σαν άνθος και καταλήγει κοτσάνι!
Αυτό είπα κι εγώ όχι ένα αλλά πολλά κοτσάνια μαζεύονται σιγά σιγά.Τα πέταξα κι εγώ εκεί που ανήκαν και ησύχασα.Καλημέρα Apokallipsis.
Μια μαργαρίτα μάδησα όλη κι όλη στη ζωή μου όταν ήμουν 14ρων.
Μετά μαδούσαν οι αλλοι τη ζωή τη δική μου.
Μη νομίσεις ότι εγώ μάδησα περισσότερες...Από ότι αναφέρω και εμένα με μάδησαν....
Δημοσίευση σχολίου