Μαντάλωσα γερά πόρτες και παράθυρα
έμεινα μόνη στο σκοτάδι.
Νόμιζα πως έμειναν οι γρίλιες
των ονείρων ανοιχτές…
Μα χάθηκαν
κι εσύ και το φεγγάρι.

Η μοναξιά σκόρπισε το άρωμά της
σε κάθε απόκρυφη γωνιά.

Αύριο πρωί…πρωί…
θ’ ανοίξω πόρτες και παράθυρα
να μπει το φως του ήλιου
να ζεστάνει την παγωμένη μου ψυχή.

Κι όταν πέσει το σκοτάδι
μαζί με το φως του φεγγαριού
έλα πάλι στα όνειρά μου
για να σου πω γλυκά στ’ αυτί
πόσο πολύ μου λείπεις.

Προσπαθώ να μαζέψω
κομμάτια της ζωής μου.
Είναι τόσα πολλά… στραπατσαρισμένα
και πονάνε…πονάνε πολύ.
Είναι όλα τα θέλω μου
που χάθηκαν στην καταχνιά.

Μια απέραντη θλίψη
πλημμυρίζει την ψυχή μου.
Αναρωτιέμαι…
Τι τάχα έχει απομείνει από εκείνο το κορίτσι
γεμάτο όνειρα για ζωή;

Μόνο λίγες παλιές φωτογραφίες.
Δεν είμαι εγώ…είναι μια ξένη.

Βουτηγμένη στην απόλυτη σιωπή.
Αμπάρωσα γερά την πόρτα

και χάθηκα στην ανυπαρξία.

Καίγομαι!

Καίγομαι....

Να γυρίσω σ' εκείνες

τις δαντελένιες ακρογιαλιές

που μοσχομύριζαν αλμύρα

φύκια και υγρασία.

********

Να ξαναπερπατήσω

θαμποχαράματα ξυπόλυτη

στις χρυσαφένιες της ακρογιαλιές

την ώρα που ξεπροβάλει κατακόκκινος ο ήλιος

 και καθρεφτίζεται στα γαλανά της νερά.

********

Να περπατήσω τη νύχτα

και να χαρώ το φως του φεγγαριού

σε έρημες ακρογιαλιές.

Να διασχίσω τα υγρά καντούνια της

ανάμεσα στα παλιά ενετικά της σπίτια 

που στέκονται ακόμα όρθια 

για να θυμίζουν άλλες εποχές.

**********

Να ξαναπιώ νερό απ' το Καρδάκι

κι ας άφησα κομμάτι της καρδιάς μου

όταν παρασυρμένη από τη ζέστη

ήπια νερό να ξεδιψάσω.

**********

Πόσο ποθώ...

να ξαναγυρίσω πίσω

μα και πόσο τρέμω τις στιγμές

εκείνες της νοσταλγίας.