Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Το πιάνο



Οσο τα χρόνια κυλούν
τόσο ξαναγυρνάς στα παιδικά σου χρόνια.
Ητανε χρόνια δύσκολα
μεγαλώσαμε με στερήσεις.
Όλα τα παιδικά μας όνειρα
σβήνανε το ένα μετά το άλλο.
Κρυώναμε, γνωρίσαμε τη στέρηση
αλλά υπήρχε μια ελπίδα
ότι μια μέρα θα διώξουμε
τον Γερμανό κατακτητή.

Σήμερα ξαναζούμε τη στέρηση
χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Από παιδί λάτρεψα τη μουσική
ήθελα να μάθω πιάνο
αλλά το ν’ αποκτήσεις πιάνο
ήταν μακρινό όνειρο.
Θυμάμαι για παρηγοριά
μου αγόρασαν μια φυσαρμόνικα.
Επαιζα όλη μέρα τα τραγούδια
της μακρινής εκείνης δύσκολης
μα όμορφης εποχής…

Σήμερα η φυσαρμόνικα
έχει ξεχαστεί πάνω σ’ ένα πιάνο
πολύ παλιό, χαρισμένο με αγάπη
από μια θεία μου που έφυγε…
και που διασώθηκε από την καταστροφή της Σμύρνης.
Κατάφερα να μάθω πιάνο στα πενήντα μου.
Δεν μπόρεσα να κάνω το όνειρο πραγματικότητα.
Τα χέρια δεν κατάφεραν να νικήσουν τη θέληση.


Ρ.Β.







4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν θα συμφωνήσω Ρένα μου γιατί και πιάνο απέκτησες και έμαθες αρκετά πράγματα έστω και στα πενήντα σου.
Και ακόμη συνεχίζεις.
Αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο

Ρένα είπε...

Σ' ευχαριστώ Μαρία μου. Μπορεί να προσπάθησα έστω και αργά αλλά τα όνειρά μου δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.

Apokalipsis999 είπε...

Η μουσική ξυπνά τα συναισθήματα... Οι νότες είτε από φυσαρμόνικα, είτε από πιάνο, συνθέτουν τη μελωδία που συνάδει με την ψυχική μας κατάσταση.
Η ζωή εξάλλου είναι μια μελωδία! Αλίμονο σ' όσους την απορρίπτουν.

Ρένα είπε...

Apokalipsis.Η μεγαλύτερη αγάπη στη ζωή μου ήταν η μουσική και εξακολουθεί να είναι. Από μικρό παιδί
άκουγα κλασική κυρίως μουσική αλλά και καλά τραγούδια. Θυμάμαι πάντα μελετούσα με συντροφιά τη μουσική.
Και πάλι Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος με Υγεία και χαμόγελα.