Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012




Ηταν ανηφορικό κι απότομο
το μονοπάτι της ζωής
κι ας μου’ λεγες πως είναι
ο δρόμος της ζωής χαρά.

Μου έδωσες το χέρι σου
με την υπόσχεση να το διαβούμε αντάμα
μα λόγο δεν κράτησες
χάθηκες στις πρώτες ανηφόρες.

Δύσβατο μοναχικό και σκοτεινό
ήταν για μένα το μονοπάτι της ζωής.
Όμως δεν δείλιασα ούτε για μια στιγμή.
Πληγώθηκα συχνά μα γιάτρεψα
βαθιές πληγές που σου ματώνουν την ψυχή.

Ο λίγος δρόμος  που απόμεινε
εύχομαι να  είναι φεγγαρόφωτος
γεμάτος αστέρια φωτεινά
για να φωτίζουν τα τελευταία βήματά μου.


Ρ.Β.


4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Tι καΛύτερο απ το να είμαστε αισιόδοξοι και δυνατοι...

Ρένα είπε...

Είμαστε Μαρία μου;Μάλλον προσπαθούμε.

Apokalipsis999 είπε...

Αν υπάρξει χαρά στη ζωή, αυτή είναι πολύ λίγη, οπότε... το μόνο που χρειάζεται είναι το κουράγιο γιατί η ανοφόρα της ζωής είναι Γολγοθάς ανελέητος! Ευτυχώς που τελειώνει κάποια στιγμή, και όσοι έχουν στερηθεί τη χαρά προσβλέπουν στη διακοπή τπυ μαρτυρίου τους...

Ρένα είπε...

Ναι Γολγοθάς είναι η ζωή και δυστυχώς τώρα έχει γίνει για πάρα πολλούς ανθρώπους βασανιστική.Η εξαθλίωση...η πείνα και η αβεβαιότητα
τους οδηγεί σε ακραίες λύσεις.