Πόσο νωρίς σουρουπώνει θεέ μου.
Κλείνεις την πόρτα…τα παράθυρα…
και μένεις μόνος με συντροφιά
φωτοσκιάσεις που σε τρομάζουν.
Ψάχνεις απεγνωσμένα μια ζωντανή παρουσία.
Μάταια! Μόνο κάτι φωτογραφίες αγαπημένων
σε κοιτάζουν θλιμμένα χωρίς να μπορούν
να σου πουν πόσο πολύ σ’ αγαπούν.
Θέλουν μα δεν μπορούν.
Η μέρα τελειώνει με μια πικρή γεύση
στο στόμα…στην ψυχή…
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Σούρουπο και μοναξιά μες τη μελαγχολία. Ειδικά τις κρύες χειμωνιέτικες μέρες.
Ένας συνδιασμός που σε κάνει να ρεμβάζεις στις αναμνήσεις και απαιτεί ψυχική αντοχή...
Αν δεν υπήρχε η ψυχική αντοχή τότε η λύση θα ήταν μία και μόνη... Η φυγή.
Είσαι τυχερή που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι μες στις φωτογραφίες. Παλιά σου έδιναν την αγάπη τους. Τώρα ξερεις πως όπου κι ανβρίσκονται συνεχίζουν να σαγαπούν. Σκληρό να μην μπορείς να το ακούσεις μα ξέρεις πως ισχύει.
Ο πόνος μέσα μας έτσι κι αλλιως θα συνεχίζεται...
Καλημέρα και καλή εβδομάδα
Σκληρό είναι να μη ξέρεις αν βρίσκονται κάπου, αν θα τους ξανασυναντήσεις σε μια άλληζωή...Αυτός είνα πόνος η
αμφιβολία. Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Δημοσίευση σχολίου