Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Ηλιοβασίλεμα



Ωριμάζοντας σιγά…σιγά…
με τον καιρό
αποδέχεσαι τη μοίρα σου
όποια κι αν είναι αυτή.

Ετσι βρίσκεις τη γαλήνη
πριν το τελευταίο βήμα στη ζωή.

Καθισμένη
Πίσω από ένα παράθυρο ανοιχτό
χαίρεσαι το ηλιοβασίλεμα
κάτω από τον ήχο μιας κιθάρας
δίχως να σκέφτεσαι
πως ίσως να είναι και το τελευταίο.

Συχνά περνά ολόκληρη η ζωή σου
σαν μια παλιά ταινία πολυπαιγμένη
που μπλέκεται συχνά στα γρανάζια του χρόνου
και γίνεται μικρά…μικρά…κομμάτια.
Τα μαζεύεις στις μαραμένες σου παλάμες
και τα πετάς μ’ ένα χαμόγελο πικρό
κλείνοντας το παράθυρο.
Ο ήχος της κιθάρας χάνεται στο σκοτάδι.
Ακόμα μια μέρα κερδισμένη.
Καληνύχτα!

Ρ.Β.

4 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Δεν ξέρω κατά πόσο η αναπόληση
είναι κέρδος. Δεν ξέρω αν από την αποδοχή της μοίρας βρίσκεται η γαλήνη.
Αυτό που νομίζω, είναι πως το τελευταίο βήμα δεν είναι η παραίτηση...
Τουλάχιστον πριν κλείσεις το παράθυρο,
σκάσε ένα χαμόγελο. Μια ακόμη καλημέρα έρχεται!

Ρένα είπε...

Θα το προσπαθήσω, έτσι για να σε ευχαριστήσω...Ωστόσο λίγο δύσκολο στις μέρες μας.

Μαρια Νικολαου είπε...

Eγώ πάλι όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερη γαλήνη νιωθω...

Ρένα είπε...

Δεν φταίει η ηλικία Μαρία μου. Πώς να νιώσεις γαλήνη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.Ωστόσο πρέπει να αντιδράσουμε γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επιζήσουμε.Μιλάεικάποιος που μεγάλωσε σε μέρες δύσκολες και σκληρές.