Πάντα μου άρεσε
να κατεβαίνω μόνη
με το πρώτο χάραμα
στην ακροθαλασσιά.
Να μαζεύω ποικιλόχρωμα κοχύλια
ξυπόλυτη στην άμμο την υγρή
κάνοντας όνειρα τρελά
για σήμερα…για αύριο…
Ηταν εκείνο το πρωινό
που σε είδα να έρχεσαι
μ’ εκείνο το ανάλαφρο
να κατεβαίνω μόνη
με το πρώτο χάραμα
στην ακροθαλασσιά.
Να μαζεύω ποικιλόχρωμα κοχύλια
ξυπόλυτη στην άμμο την υγρή
κάνοντας όνειρα τρελά
για σήμερα…για αύριο…
Ηταν εκείνο το πρωινό
που σε είδα να έρχεσαι
μ’ εκείνο το ανάλαφρο
χαρούμενο βηματισμό σου.
Ηταν εκείνο το πρωινό
που πήρες ξαφνικά το χέρι μου
μέσα στη μεγάλη σου παλάμη
και μου’ πες:- «Σ’αγαπώ»!
Το πήρε γρήγορα το κύμα
και χάθηκε κάπου εκεί...
στον απέραντο γαλάζιο ωκεανό!
Ρ.Β.
μέσα στη μεγάλη σου παλάμη
και μου’ πες:- «Σ’αγαπώ»!
Το πήρε γρήγορα το κύμα
και χάθηκε κάπου εκεί...
στον απέραντο γαλάζιο ωκεανό!
Ρ.Β.
6 σχόλια:
αγαπώ τη γραφή σου φίλη μου Ρένα... και ο πιο έντονος λυρισμός έχει μια ισορροπία θαυμαστή... να'σαι καλά!
Καλησπέρα φίλε nimertis.Χαίρομαι που σε ξανασυναντώ, κάπου χαθήκαμε.Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Καλό απόγευμα Κυριακής.
To ίδιο όμορφα ένιωσα και γω στις κορυφές της Πάρνηθας, μέσα στο χιόνι όταν μου πιασε και μενα τα χέρια και μου πε σαγαπώ...
Τώρα βεβαια δεν ειναι οτι καλύτερο να τα θυμαμαι αυτά αλλά τελος παντων...
Καλημέρα γλυκιά
Καλημέρα Μαρία μου. Είναι όμορφο να ζει κανείς στιγμές που χάρισαν έστω και για λίγο χαρά και ευτυχία.Αυτές οι στιγμές μας κάνουν να γράφουμε.Εξάλλου σήμερα μόνο καταχνιά υπάρχει στη ζωή μας. Φιλιά.
Το πρωινό παρήλθε, αλλά δεν έδωσε τη σκυτάλη στο βράδυ. Το πρωινό είναι το ξεκίνημα της ζωής, σε μια μέρα που ακόμη συνεχίζεται! Μακριά από το κύμα...
Ετσι είναι στη ζωή το πρωινό ξεκινάει με την ελπίδα κάποιας αλλαγής μα γρήγορα το βράδυ ρίχνει στο σκοτάδι όνειρα χαμένα για μια φορά ακόμα.
Δημοσίευση σχολίου