Κυριακή 15 Απριλίου 2012



Ονειρο!!!
Να περπατάς ξυπόλητη στην άμμο
εκείνη τη στιγμή του απόβραδου
όπου η όραση με το πρώτο φως του φεγγαριού
μπορεί να σε παγιδέψει!

Νιώθεις την υγρασία να διαπερνά
σαν ανατριχίλα… το κορμί σου.
Μέσα στην απόλυτη ερημιά
διακρίνεις αμυδρά σκιά αγαπημένη.

Η καρδιά χτυπά τρελά….Τι κρίμα…
όραμα ήταν που καθρεφτίστηκε
για μια στιγμή στα γαλανά
αστραφτερά νερά του Ιονίου.


8 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Έντονη η πεποίθηση
πως το παρελθόν
ενυπάρχει ακόμα στο παρόν.
Η λαχτάρα να ζωντανέψει η ανἀμνηση
γεννά σκιές και πρόσκαιρη χαρά!
Ίσως να γίνεσαι έτσι τελικά,
σκιά σε ένα όνειρο
που πλέον δεν θα πραγματοποιηθεί!
Ίσως να μην μπορείς
να αποκολληθείς από αυτό.
Μέρες γιορτινές
που γεννούν αναμνήσεις...

Χριστός Ανέστη!

Ρένα είπε...

Χριστός Ανέστη και από εδώ!Νομίζω ότι οι αναμνήσεις είναι η ζωή αν τις σβήσουμε θα υπάρχει μόνο το σήμερα. Και όπως το λες αυτές τις γιορτινές μέρες οι αναμνήσεις γίνονται πιο έντονες. Σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου.

evi είπε...

αχ αυτα τα νερα του ιονιου..

ωρες ωρες... δεν τις θελω ουτε τις αναμνησεις γιατι πονουν πιο πολυ απ την απουσια..

χριστος ανεστη Ρενα μου..

υπεροχη η γραφή σου οπως παντα.. με βυθίζει.. με ταξιδευει..

σε φιλω...

Ρένα είπε...

Καλησπέρα evi΄μου Σ' ευχαριστώ για το πάντα ευγενικό πέρασμά σου.
Χρόνια πολλά με πολύ υγεία σου εύχομαι.

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Όραμα ήταν... αντικατοπτρισμός Ονείρου.... Φέγγουν οι σκιές της μνήμης...κι είναι τόσο αληθινή η παρουσία που γλυκαίνει κάθε τι που λείπει....
Είναι λένε πικρό να τριγυρίζεις πίσω μα οι έντονες ( ωραιοποιημένες εικόνες ) δεν σ αφήνουν...
Όπως και να 'χει μας ανήκουν !!
Φιλί Αναστάσιμο !!

Ρένα είπε...

Καλησπέρα Δέσποινα. Αν δεν γυρίζαμε πίσω η ζωή δεν θα είχε νόημα και αυτές είναι που δίνουν τροφή στη γραφή μας. Σ' ευχαριστώ καλή μου φίλη για το πάντα όμορφο πέρασμά σου.Φιλιά πολλά.

Μαρια Νικολαου είπε...

Αρχίζω κι αναρωτιέμαι αλήθεια μήπως ήταν όραμα όταν τον είδα Ιούνιο μήνα να ξεπροβάλλει μπροστά από το ηλιοβασίλεμα και πίσω του να ναι εκατοντάδες τριανταφυλλιές σε διάφορα χρώματα...

Ρένα είπε...

Εστω και όραμα να ήταν... άξιζε τον κόπο δεν νομίζεις Μαρία μου;