Τρίτη 3 Απριλίου 2012


Αγόρασα ένα κουβάρι κόκκινη κλωστή
κι έδεσα τα πιο όμορφα όνειρά μου
πλέκοντας πολύχρωμη γιρλάντα.
Το βράδυ τα πήρα αγκαλιά
και προσευχήθηκα να μη ξαναξυπνήσω.

Θέλω να φύγω από τούτη τη ζωή
με τις πιο όμορφες στιγμές
διαγράφοντας ό, τι με πλήγωσε…
ό, τι με πόνεσε…ό,τι με έκανε να κλάψω.

8 σχόλια:

evi είπε...

!!!

Ρενα μου..
καθε στιγμή μας
με όμορφες μονο
να ειναι ζωγραφισμενες

εμείς τις κρατάμε
και εμεις τις κλειδώνουμε

να εισαι παντα καλα..

περαστικα

καλημερα σε φιλωωωωωωω

Ρένα είπε...

evi μου. Σ'Ευχαριστώ για το τόσο ζεστό και φιλικό πέρασμά σου. Σε φιλώ
πολύ...πολύ....

Apokalipsis999 είπε...

«Κόκκινη κλωστή δεμένη...»
άρχιζε κάποτε το παραμύθι.
Και το όνειρό σου
το θες σαν παραμύθι.
Καλύτερα το κουβάρι
χρησιμοποίησε το σαν
το μίτο της Αριάδνης!
Για να βρεις τη διέξοδο
απ' ότι άσχημο
σε στοιχειώνει...
Μακάρι να διαγράφαμε
ότι μας πλήγωσε...

Ρένα είπε...

Μακάρι αλλά δεν γίνεται Σταμάτη το ξέρω. Τι να διαγράψεις τη ζωή σου;
Μήπως όμως η ζωή δεν είναι σαν ένα παραμύθι;Ευχαριστώ για το πάντα φιλικό σου πέρασμα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Ki αυτά που μας πλήγωσαν μέρος της ζωής μας είναι...

Ρένα είπε...

Κι αυτά που έρχονται φρέσκα φρέσκα τι είναι άραγε; Πόσα μπορεί ν' αντέξει ο άνθρωπος.

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Αναρωτιόμαστε πάντα πόσο αντέχουμε ..κι όμως πάμε πάντα πιο κάτω με ό,τι και όπως έρθει...
Ενα κουβάρι που το ξετυλίγεις μπλέκεται το ξεμπερδεύεις .....
Ακόμα και με ματωμένα χέρια κωπηλάτες ζωής για όσο ....!!
Καλό απόγευμα Ρένα μου
Σε φιλώ με αγάπη !!

Ρένα είπε...

Καλησπέρα Δέσποινα.Συμφωνώ απόλυτα με ό,τι αφορά το ξετύλιγμα των αναμνήσεων. Μήπως κάποια μέρα θα πρέπει να αποκοπούμε; Σε φιλώ με πολύ αγάπη.