Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Είναι αλήθεια οδυνηρό
να έρχεται η στιγμή που θα πρέπει
να πακετάρεις τη ζωή σου
παίρνοντας μαζί σου ίσως μια φωτογραφία
κάποια γράμματα μισοσβησμένα
και δακρυσμένη να κλείνεις
πίσω σου την πόρτα μ' ένα πικρό αντίο.
Κάποιοι αποχαιρετισμοί
μοιάζουν αλήθεια με μικρούς θανάτους.

4 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Ένα κεφάλαιο κλείνει,
ένα άλλο ανοίγει!
Είτε είναι σχέση,
είτε είναι χώρος!
Γεμίζουν τα κεφάλαια
το βιβλίο της ζωής μας.
Με τις αναμνήσεις τους...
Μέχρι το προσωρινό να γίνει μόνιμο,
Μέχρι να 'ρθει,
το τελευταίο πακετάρισμα!

Ρένα είπε...

Apokalipsis999.

H αλλαγή για μερικούς είναι οδυνηρή αλλά έτσι είναι η ζωή όπως ακριβώς το λες. Τώρα για το τελευταίο πακετάρισμα θα το αναλάβει κάποιος άλλος.

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Όπως το είπες Ρένα μου "με μικρούς θάνατους...."
Πόσο λίγο χώρο πιάνει τελικά ολόκληρη ζωή...Μόνο λίγα πακέτα...
Βαθιά μέσα μας όμως είναι τεράστια ..και πως να εγκαταλείψεις όλα τούτα και πού να τα πας...
Θέλει δύναμη καλή μου ...δύναμη...
Καλή εβδομάδα να έχουμε !!!
σε φιλώ

Ρένα είπε...

Πόσες φορές αλήθεια ''πεθαίνει'' ο άνθρωπος; Πόσο πένθος χωράει τούτη η ψυχή του ανθρώπου; Πού να αδειάσεις όλα τούτα που κουβαλάμε; Στην εποχή μας δύσκολα βρίσκεις φίλους καλούς που σε βοηθούν να ξεπεράσεις καταστάσεις.Στην απόλυτη μοναξιά προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου.
Καλή εβδομάδα Δέσποινα.