Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Το καλοκαίρι πλησιάζει.

Η αλμύρα αγκαλιάζει

την έρημη ανοιξιάτικη υγρή άμμο.

Η θάλασσα ανοίγει την παγωμένη

από τις κρύες μέρες του χειμώνα

γαλάζια της αγκαλιά να δεχτεί

τους πρώτους κολυμβητές.

********

Καθισμένη σ' ένα βραχάκι

βλέπω θλιμμένη τα καραβάκια να περνούν.

Εσύ απών...

Πώς να χαρώ τούτη την ομορφιά

όταν ξέρω πως έχεις ξεχάσει

εκείνα τα μακρινά ευτυχισμένα καλοκαίρια

που δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ πια.

8 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Οι αναμνήσεις, όσο έντονες κι αν είναι, δεν παύουν να γίνονται άγκυρα ή τροχοπέδη στην ζωή, πολλές φορές.

Απών η ανάμνηση, απούσα και η αναμνήσκουσα; Το καλοκαίρι, εποχή του ήλιου, είναι έτοιμο να ανοίξει την αυλαία. Για όλους! Βέβαια, ο «χειμώνας» παρατείνεται μα, ποτέ ο χειμώνας δεν αποδίδει καρπούς...

Ρένα είπε...

Συμφωνώ απόλυτα ότι οι αναμνήσεις
όσο μακρυνές κι αν είναι δεν παύουν να διέπουν τη ζωή μας και να μας οδειγούν συχνά σε επικίνδυνα μονοπάτια. Μια ζεστή καλησπέρα.

Madeleine είπε...

Δε θα έπρεπε, αλλά οι αναμνήσεις μπορούν να γίνουν χειρόπεδες ...
Με το καλοκαίρι, Ρένα, ήρθε και η ώρα της απελευθέρωσης !

Ρένα είπε...

Και όμως MADELEINE η ζωή μας είναι
γεμάτη αναμνήσεις όμορφες ή άσκημες δεν έχει σημασία.Εγώ αν γράφω, γράφω για να αδειάζω την ψυχή μου. Γυρνάω συχνά πίσω στο παρελθόν δεν ξέρω αν κάνω καλά μα αν διαγράψουμε το παρελθόν μας είναι σα να διαγράφουμε τη ζωή μας.
Με πολύ αγάπη Ρένα.

Madeleine είπε...

Δεν είπα να το διαγράψουμε το παρελθόν ! Καλή βραδιά !

Ρένα είπε...

Καλή μου φίλη Madeleine.Aπλά επειδή είπες ότι οι αναμνήσεις μπορούν να γίνους χειροπέδες και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου θα πρέπει τότε να απελευθερωθούμε από αυτές.
Τότε όμως δεν διαγράφουμε κατά ένα τρόπο το παρελθόν μας;Καλό σου βράδυ.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Τα μπάρκα που δεν κάναμε τις μέρες μας στοιχειώνουν
Κι οι απόντες των ονείρων μας, άγκυρες βαριές π’ όμορφα μας στολίζουν….
Καλοκαίρια κι άνοιξες, φθινόπωρα, χειμώνες…..
Όμως, της καρδιάς μου Ρένα αγαπημένη,
Απ’ το βραχάκι του ο καθ’ ένας μας, την ίδια θάλασσα κοιτάμε….
Σε φιλώ!

Ρένα είπε...

Χαίρομαι κάθε φορά Σταυρούλα μου το
όμορφο πέρασμά σου. Ετσι ο καθένας
από μας, όπως πολύ σωστά το λες και εσύ από το βραχάκι του γυρνά σε
μέρες που πέρασαν και που δε θα ξανά γυρίσουν πίσω. Την αγάπη μου.