Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Αντίο

Τρέμω στη σκέψη
μη "φύγω" και δε σε ξαναδώ.
Θα' θελα εκείνη τη στιγμή
να μου κρατάς το χέρι
να με κοιτάς βαθιά στα μάτια
χωρίς μιλιά, χωρίς καμία ενοχή
να θυμηθούμε μόνο
όμορφες, μικρές στιγμές
που ζήσαμε κάποτε μαζί.
Να διαβάσω στα μάτια σου την υπόσχεση
πως όταν θα' ρθεί η ώρα η δική σου
θα ψάξεις να με βρεις.
Κάπου στα σύννεφα
στ' αστέρια, στο φεγγάρι.
Και χέρι-χέρι να χαθούμε στο άπειρο
εκεί όπου κανείς δε θα μπορέσει πια να μας χωρίσει.

8 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Αλήθεια... θα ξανάρθει; Ή μονάχα αυτό ελπίζω...;

Ρένα είπε...

Μαράκι μου σ' ευχαριστώ από καρδιάς
Είσαι από τους λίγους που με παρακολουθείς. Οσο για την ελπίδα αν δεν ήταν και αυτή με τι καρδιά θα συνεχίζαμε;

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Ρένα μου αγαπημένη,
Κάποτε το ζήτησα με τα ίδια ακριβώς λόγια...
Και τότε μου το υποσχέθηκαν...
Σήμερα πια πιστεύω πως
υπόσχεση θα μείνει...
Καλησπέρα!

Ρένα είπε...

Καλή μου Σταυρούλα στο βάθος αυτό πιστεύω κι εγώ. Αλλά είναι όμορφο κατά καιρούς να πιστεύουμε στο Ονειρο και στην Ελπίδα.Καλό σου βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Λες να συναντηθούμε κάποτε εκεί στο άπειρο, στο τίποτα με τα ταίρια μας;;;
Λες να μας περιμένουν με υγρά μάτια κρατώντας ασφόδελους;;;
Μελίτα.

Ρένα είπε...

Κανείς δεν ξέρει Μελίτα μου. Αν το ξέραμε θα νιώθαμε πιο σίγουροι για το που πάμε και από που ερχόμαστε.

Ανώνυμος είπε...

Κάποιες στιγμές νιώθω ότι ερχόμαστε από το τίποτα και καταλήγουμε στο τίποτα.
Τουλάχιστον ας ζούμε, όσο μπορούμε, το σήμερα "εν ηρεμία"... Φιλάκια Καλή εβδομάδα. Μελίτα

Ρένα είπε...

Μακάρι μα όπως ξέρεις ούτε αυτά ζούμε εν ηρεμία. Ειδικά τον καιρό αυτό. Καλή εβδομάδα.