Ναυαγισμένα όνειρα.

Ούτε τις στάχτες των ονείρων μου
δεν πρόλαβα στα χέρια μου να κλείσω.
Τις πήρε η βροχή και χάθηκαν
μαζί με τη ζωή μου.

********
Ναυαγισμένα όνειρα σε άγνωστα λιμάνια.
Ρωγμές στους τοίχους του σπιτιού
ανοίχτηκαν από τις σιωπηλές κραυγές μου.
Φωτογραφίες ξεθωριασμένες πια από καιρό
θαρρείς πως κλαίνε τον καημό μου.

Μπροστά στο τζάκι.

Βαριά η μοναξιά τις μέρες του χειμώνα.

Το κρύο τσουχτερό, οι δρόμοι έρημοι.
Σπίτια ερμητικά κλειστά βυθισμένα

στο σκοτάδι...στη σιωπή... στο μυστήριο...

Αστεγοι τυλιγμένοι σε βρώμικες κουβέρτες

ψάχνουν να βρουν λίγη ζεστασιά

σε πρόχειρα απάγκια καταλύματα.

************

Στο σπίτι βασιλεύει απόλυτη σιωπή.

Το τζάκι αναμμένο από νωρίς.

Το τριζοβόλημα της φωτιάς

το φεγγοβόλημα της σπίθας

από τα μισοκαμένα κούτσουρα

ζωντανή συντροφιά στη μοναξιά μου.

***********

Αποκοιμήθηκα στη θαλπωρή της ζεστασιάς.

Το τελευταίο κούτσουρο έσβησε

προτού προλάβω να κάψω κομμάτια της ψυχής μου

που χρόνια βασανίζουν τη ζωή μου.

Αντίο

Τρέμω στη σκέψη

μη "φύγω" και δε σε ξαναδώ.

Θα' θελα εκείνη τη στιγμή

να μου κρατάς το χέρι

να με κοιτάς βαθιά στα μάτια

χωρίς μιλιά, χωρίς καμία ενοχή

να θυμηθούμε μόνο

όμορφες, μικρές στιγμές

που ζήσαμε κάποτε μαζί.

Να διαβάσω στα μάτια σου την υπόσχεση

πως όταν θα' ρθεί η ώρα η δική σου

θα ψάξεις να με βρεις.

Κάπου στα σύννεφα

στ' αστέρια, στο φεγγάρι.

Και χέρι-χέρι να χαθούμε στο άπειρο

εκεί όπου κανείς δε θα μπορέσει πια να μας χωρίσει.

Αδιέξοδο

Οταν την πόρτα έκλεισα

και χάθηκα μεσ' το σκοτάδι

κάποιος διαβάτης ξεχασμένος

με ρώτησε: -Πού πας;

Ο δρόμος δε βγάζει πουθενά.

Τον κοίταξα παράξενα...

- Εχασα το δρόμο της ζωής

και βρέθηκα σ' αδιέξοδο.

Επειτα.....

Σήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου

και έμεινα εκεί, αφού κανείς

δε με περίμενε για να γυρίσω πίσω.