Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010


Δυό πελώρια
κάτασπρα φτερά
μου χάρισες
μαζί με την αγάπη σου.
********
Με ταξίδεψαν συχνά
σε τόπους ονειρεμένους.
Εκεί που μόνο ευτυχία
πλημμυρίζει την καρδιά.
********
Δεν κράτησε πολύ.
Ενα πρωί μου τα' κλεψες
και πέταξες μακριά μου.
********
Ομως κρατώ ακόμα
εκείνο το φυλαχτό
που έβαλες στο στήθος μου
για να κρατάει την αγάπη ζωντανή.
********
Ισως αυτό σε ξαναφέρει πίσω.







6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ενα τέτοιο φυλαχτό του είχα περάσει κι εγώ στο στήθος...
Ας είναι καλά κιας είναι μακριά...

Καλημέρα κι απο δω

Ρένα είπε...

Είδες πόσα κοινά έχουμε Μαρία μου.
Ας τον φυλάει εκεί που βρίσκεται.
Μια ζεστή Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Πόσο κρατάει μια ευτυχία;

Ρένα είπε...

Κανείς δεν ξέρει.Ισως μια ζωή, ίσως
καθόλου. Μόνο οι αναμνήσεις κρατούν για να μας βασανίζουν.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Τα φτερά της αγάπης είναι πάντα δανεικά, αγαπημένη μου. Κι η ευτυχία τόσο βιαστική και λίγη.
Τα φυλαχτά δεν ξωρκίζουν το τέλος του ταξιδιού, κι αυτό, και συ κι εγώ το ξέρουμε καλά.
Μας το 'μαθε ο χρόνος.
Την αγάπη μου!
Καλοτάξιδο το νέο πόνημα ψυχής.
Με χαρά κι ευχαριστίες το προσμένω.

Ρένα είπε...

Καλησπέρα Σταυρούλα μου. Δεν ξέρω αν τα φτερά της αγάπης είναι δανεικά.
Πιστεύω όμως με λίγη κατανόηση θα έπρεπε ο άνθρωπος να φυλάει σα φυλαχτό την ευτυχία και να μη την πετάει σε πρώτη ευκαιρία. Τις ευχαριστίες μου και την αγάπη μου.