Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Ακουσέ με

Ακουσέ με...
Εστω και τώρα
ποτέ δεν είναι αργά
για να μαθαίνεις.
********
Πάντα ΕΣΥ μιλούσες.
Ηθελες να' χεις
τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Δεν έμαθες ποτέ
ν' ακούς...
********
Πώς ν' ακούσεις
τους κτύπους της καρδιάς μου;
Πώς να διαβάσεις τις αμφιβολίες
που' χαν ριζώσει στην ψυχή μου;
*********
Δεν έβαλες ποτέ μία τελεία.
Να με κοιτάξεις βαθιά στα μάτια.
Να με κρατήσεις σφιχτά από το χέρι.
Και να μ' ακούσεις...
Εστω για μια φορά!
ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ

9 σχόλια:

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Ρένα μου είναι μεγάλη τέχνη να ξέρει κανείς να ακούει...

Ρένα είπε...

Μεγάλη και δύσκολη Μελίτα μου. Αλλά όποιος ξέρει ν' ακούει αντί να μιλά γίνεται σοφότερος.

Νimertis είπε...

είναι η αλήθεια πως συνηθίζουμε να ακούμε ΠΡΙΝ όταν έχουμε μεθοδεύσει την 'προσέγγισή' μας και ΜΕΤΑ όταν έχουμε βρεθεί εκτός... μέσα στην σχέση μιλάμε, φλυαρούμε, κλέβουμε ως και την ανάσα του άλλου... την καλησπέρα μου φίλη Ρένα...

Ρένα είπε...

Πόσες ανάσες κλεμένες αλλά και ζωές
φίλε Νημερτης. Ευχαριστώ πάντα για το πέρασμά σου.

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Μονολογούν...
kανείς δεν ακούει.
πάντα θέλουν τον τελευταίο λόγο ..
ματαιόδοξοι ,εγωιστές, φλυαρούν και κλέβουν ως και την ανάσα ακόμη όπως είπε ο φίλος μας ο Νημερτής πολύ σοφά ..
Και οι αναγκες σου πάντα μόνες
Και η ψυχή βουβή ,άλαλη προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από την μοναξιά..
Τι δύσκολος που είναι ο δρόμος της ζωής και πόσο αλλιώτικος ο κόσμος μας ...
Πόσο θα ταν όλα αλλιώς αν μαθαίναμε με την καρδιά να ακούμε.
Καλό απόγευμα γλυκιά μου φίλη
και μια όμορφη εβδομάδα να έχεις !

Ρένα είπε...

Αναλογίζομαι γιατί οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους εκεί που τώρα αυτές τις δύσκολες ώρες που ζούμε έπρεπε να αφουγκραζόμαστε ο ένας τον άλλον. Θυμάμαι συχνά τα παλιά χρόνια όταν ήμουν ακόμα παιδί πόσο ο ένας ήταν κοντά στον άλλον.
Σήμερα έχουμε απομονωθεί. Δεν μιλάμε κι αν αποφασίσουμε να μιλήσουμε μονολογούμε. Ευχαριστώ για το πάντα γλυκό πέρασμά σου . Την ειλικρινή αγάπη μου.Και καλό μήνα.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Άκουσέ με! Άκου με!
Όχι, με τ’ αφτιά σου, όχι,
Με την ψυχή σου να μ’ ακούς
Με τα μάτια ν’ αφουγκράζεσαι την ψυχή μου
Με την αφή να γροικάς τους λυγμούς στο κορμί μου
Με τ’ ακροδάχτυλα,
Μάθε ν’ ακούς τα μυστικά απ’ τις πληγές μου και
Με νανούρισμα να τραγουδάς τις σιωπηλές κραυγές μου.
Άκουσέ με! Άκου με!
Μια φορά,
Κι ο χρόνος λιγοστεύει……..

Ρένα είπε...

Ξέρεις Σταυρούλα σήμερα με έκανες να δακρύσω. Πόσο όμορφα προσεγγίζεις ένα ποίημα απλό, πόσο εμβαθύνεις τα νοήματά του.Είσαι ένα εξαιρετικό πλάσμα με αισθήματα και μόρφωση βαθιά. Ελπίζω μια μέρα να βρεθούμε, πόσα δε θα' χουμε να πούμε. Σε φιλώ
καλή μου φίλη.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Της καρδιάς μου Ρένα,
Αν και τυχαία συναντιούνται οι άνθρωποι,
Απ’ τις πληγές αναγνωρίζονται και τότε… μένουν.
Κι όσο αργά κι αν ανταμώνουμε
Ψυχή για να μοιράσουμε
Πάντα νωρίς θε να ‘ναι.
Κι ύστερα,
Τι άλλο πια αμόλυντο μας άφηκαν για να μοιράσουμε
Που να ‘χει κάποια αξία,
Παρά τις πληγούλες της ρημαγμένης μας ψυχής και
Τις στεντόρειες σιωπές μας……
Για τις αφορμές… ευχαριστώ!
Χάδι στα μαλλάκια σου αφήνω, Ακριβή μου…