Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Παπαρούνες


Φαντάσματα

κλείνουν χρόνια πολλά

το δρόμο της ζωής μου

λες και ζητούν να με κρατήσουν

δέσμια σε μνήμες σκοτεινές.

************

Με τον απήγανο τα ξόρκισα

το παρελθόν να σβήσω.

Ανοίγω με αντικλείδι

την καγκελόπορτα

που με κρατούσε μακριά από το σήμερα

και χάθηκα σε μονοπάτια

σπαρμένα με παπαρούνες κόκκινες

σαν τη φωτιά

και μελωδίες αηδονιών

που οδηγούν σ' ένα καινούριο αύριο.

4 σχόλια:

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Μου αρέσουν οι στίχοι σου!!!Λατρεύω τις παπαρούνες...
Μισώ τα φαντάσματα.

Ρένα είπε...

Κι εγώ. Ομως λίγο αργά θυμήθηκα να τα μισήσω.

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα...

Αναστασια είπε...

Πως γινεται καποιος να μισει της φυσης τα στολιδια! και αν δεν τα εχεις δειτην ομορφια τους χανεις!

;-)