
Φαντάσματα
κλείνουν χρόνια πολλά
το δρόμο της ζωής μου
λες και ζητούν να με κρατήσουν
δέσμια σε μνήμες σκοτεινές.
************
Με τον απήγανο τα ξόρκισα
το παρελθόν να σβήσω.
Ανοίγω με αντικλείδι
την καγκελόπορτα
που με κρατούσε μακριά από το σήμερα
και χάθηκα σε μονοπάτια
σπαρμένα με παπαρούνες κόκκινες
σαν τη φωτιά
και μελωδίες αηδονιών
που οδηγούν σ' ένα καινούριο αύριο.
4 σχόλια:
Μου αρέσουν οι στίχοι σου!!!Λατρεύω τις παπαρούνες...
Μισώ τα φαντάσματα.
Κι εγώ. Ομως λίγο αργά θυμήθηκα να τα μισήσω.
Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα...
Πως γινεται καποιος να μισει της φυσης τα στολιδια! και αν δεν τα εχεις δειτην ομορφια τους χανεις!
;-)
Δημοσίευση σχολίου