Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Τι κρίμα!

Ολα άλλαξαν
ο ήλιος δεν λάμπει
όπως πρώτα
το φεγγάρι
είναι πια θαμπό
η γη τυλιγμένη σε μαύρο σύννεφο.
Τα δένδρα
δεν είναι πια πράσινα
τα φύλλα τους
μοιάζουν κι αυτά
πεθαμένα
τα κλαδιά τους ξερά.
Τα λουλούδια
έχασαν τη μυρωδιά τους
μαράθηκαν.
*************
Ολα άλλαξαν
και οι άνθρωποι
δεν είναι πια ίδιοι
μοιάζουν κλεισμένοι
στον εαυτό τους
στα προβλήματά τους
δεν επικοινωνούν
έχασαν αυτό
που τους έκανε
να ξεχωρίζουν.
**********
Τα σπίτια κουτιά
κουτιά στημένα
τό'να δίπλα στ' άλλο
κι όμως τόσο απόμακρα
χωρίς κήπους να μοσχοβολούν
γιασεμί, υάκινθο και σμύρνα.
************
Η γειτονιά χάθηκε
και μαζί μ' αυτή
χάθηκαν και οι βεγγέρες
το καλοκαίρι
στους κήπους τους ολάνθιστους
και το χειμώνα
γύρω από την όμορφη, παράξενη
μυρωδιά του μαγκαλιού
που σε μεθούσε.
***********
Ομορφα χρόνια
όμορφες αναμνήσεις
αναμνήσεις που σε κάνουν
να ξαναγίνεσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ

9 σχόλια:

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Ρένα μου, έχεις απόλυτο δίκιο.Πόσες φορές αναπολούμε τη γειτονιά με τις μυρωδιές της, ιδιαίρετα μετά το πρωτοβρόχι...

Ρένα είπε...

Θυμάσαι Μελίτα τις μυρωδιές και τις όμορφες παιδικές σκανδαλιές μας στη γειτονιά;

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Κάπου εκεί στο ψάξιμο ..κάπου στο ανέβασμα ..κάπου στο τρέξιμο..κάπου κυνηγώντας το απόλυτο ..χάσαμε τον άνθρωπο ..
Τον αφήσαμε ξεχασμένο στις ασβεστωμένες αυλές με τις βουκαμβίλιες και τα γιασεμιά..με το ποδήλατο ..την μαθητική σάκα και τον καλοκαιρινό τον σινεμά !!
Εικόνες και μνήμες που φέρνουν δάκρυα στα μάτια στην αναπόλησή τους ...
Παιδική αθωώτητα κρυμμένη σε σαρακοφαγωμένα μπαούλα ..
Αχ πόσο πίσω με γύρισες Ρένα μου !!
υπέροχη η γραφή σου !!
καλό βράδυ

ΜΕΛΙΤΑ είπε...

Συμφωνώ Δέσποινα σε όλα όσα επεσήμανες. Από τότε που το μπετόν έκλεισε τον ορίζοντα, έκλεισαν οι ψυχές μας και άνοιξαν οι δουλειές των ψυχολόγων...

Ρένα είπε...

Μόλις γύρισα Δέσποινα και Μελίτα από τη Λυρική. Μια παράσταση από τη ζωή του Κώστα Γιαννίδη.Είμαι πλημμυρισμένη από μελωδίες της παλιάς εποχής της όμορφης και ανεπανάληπτης εποχής των παιδικών μας χρόνων με τραγούδια που θα μείνουν αθάνατα. Απ' έξω από τη Λυρική ηθοποιοί διαμαρτήρονταν διότι θέλουν να την κλείσουν. Ρώτησα κάποιον παράγοντα γιατί και μου απάντησε¨" Στοιχίζει πολλά στο κράτος". Ντροπή! Τι άλλο να πω.

Νimertis είπε...

εσύ όμως τα αναπολείς, τα αγαπάς, τα έχεις, δεν 'αλλαξες', δεν φοβήθηκες την αλλαγή να μην ραπίσει τη ψυχή σου... όσοι μαζί με σένα έχουν να στέκονται ενάντια στο ρεύμα... στο κάτω κάτω... τα χειρότερα δεν θα ζήσουμε για να τα δούμε... ούτε και τα καλύτερα! την καλημέρα μου νοσταλγική Ρένα...

Ρένα είπε...

Nimertis
Nαι φίλε μου τα αναπολώ και εγώ και οι φίλοι μου με νοσταλγία. Προσπαθώ
πιασμένη από τα όμορφα παλιά χρόνια να κρατήσω την ανθρωπιά μου. Είναι ο μόνος τρόπος για να ξεχνάς τις δύσκολες μέρες που περνάμε κι τα τρομερά χρόνια που έρχονται.Φιλικά Ρένα

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Στοιχίζει πολλά στο κράτος ο πολιτισμός, όπως και η υγεία και η παιδεία και η κοινωνική μέριμνα. Δεν είναι καινούριο τούτο. Από της σύστασής του, η κρατική εξουσία υπηρετεί τους ίδιους αφεντάδες και δυστυχώς σ’ αυτούς δε λέει τίποτα ο πολιτισμός αν δεν τους φέρνει κέρδη, όβολα. Γι’ αυτό και φρόντισαν να μας απομονώσουν, να μας στοιβάξουν στα κουτιά μας , να ξαγρυπνάμε με τους φόβους μας. Πρόλαβα τις γειτονιές και τις αλάνες. Έζησα σε σπίτι με κοινή αυλή και τουαλέτα για τρεις οικογένειες. Μεγάλωσα σε αγκαλιές που δεν ήτανε της μάνας μου μα… ήταν σαν της μάνας μου. Έφαγα σε πιάτο κοινό και μοιράστηκα κρεβάτι μ’ ανθρώπους που στις φλέβες μας δεν έτρεχε το ίδιο αίμα, μα που ήτανε γονείς κι αδέρφια από επιλογή κι από συγγένεια ταξική. Κι έτσι όπως τα ξανασκέφτομαι καταλήγω πως υπήρξα πολύ πιο πλούσια απ’ τα παιδιά μου. Κι αυτό είναι μια διαπίστωση πολύ πικρή.
Καλησπέρα αγαπημένοι μου!

Ρένα είπε...

Ναι Σταυρούλα τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Πείνα φόβος τα σπίτια μας όπως λες φτωχά,πλενόμαστε στη σκάφη μια φορά την εβδομάδα. Το πλύσιμο καθαριότητας ήταν για τη μάνα ολόκληρη διαδικασία, κούραση δεν υπήρχαν ηλεκτρικές κουζίνες, η φουβού ήταν η συσκευή μαγειρέματος, το πλύσιμο στη σκάφη...για να τα γράψω θέλω ολόκληρες σελίδες. Ομως γύρω μας υπήρχε γειτονιά και ανθρωπιά ο ένας για τον άλλον. Με τη Μελίτα ετοιμάζουμε από κοινού ένα βιβλίο για την παιδική μας ηλικία και τη μαθητική μας ζωή. Εκεί θα αναφερθούμε λεπτομερώς για την εποχή του που πέρασε ανεπιστρεπτή.
Δεν εννοώ βέβαια να ξαναζήσουμε στη φτώχια αν και εκεί μας οδηγούν,
αλλά να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας.Την καλημέρα μου σε όλη την οικογένεια.