Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Ονειρο

Την ώρα που το φεγγάρι
μεσουρανούσε
τ΄αστέρια είχαν στήσει γύρω του
τρελό χορό.
...................................
Πάνω στη άμμο τη χρυσή
στο φως του φεγγαριού
φύτρωσαν κόκκινα τριαντάφυλλα.
....................................
Ένας ζηλιάρης τζίτζικας
με το τρελό τραγούδι του
μέσα στη νύχτα
με ξύπνησε.
....................................
Τα τριαντάφυλλα χαθήκανε
μεσ' το σκοτάδι σκορπώντας
πίσω τους αγκάθια
να μου κεντάνε την καρδιά.
ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ρενάκι μου πολύ ζωντανή κι όμορφη καλοκαιριάτικη εικόνα , με ζέστανε στο μεσοχείμωνο. Βρε παιδί μου δεν εννοώ την ηλικία μου αλλά την εποχή... Μελίτα

Μαρια Νικολαου είπε...

Tα αγκάθια εχουν μια μανία να κεντανε καρδιες καθε φορα...
Ποιος θα μπορουσε να αντιδρασει...


(Και μεταξύ μας .,,επιτελους Μελίτα μου σταμάτα να αναφερεσαι στην ηλικια σου! Ανασφαλή άτομο σε βρίσκω και δεν σου φαίνεται!
Παρεμπιπτόντως πως τα καταφερνεις και δεν συνδέεσαι καθε φορα απορω...)

Φιλια και στις δυο σας :) με την πολυ πρωινή μου καλημερα

Ρένα είπε...

Μελίτα
.......

Καλά σου τα έψαλε η Μαρία. Ψέχασε την ηλικία η καρδιά δε γερνά μένει πάντα ζωντανή και νεανική.

Μαρία.
......
Τα αγκάθια δεν τρυπούν μόνο καρδιές αλλά και όνειρα και αλίμονο αν ξεχαστείς και περπατήσεις πάνω τους. Την καλησπέρα μου Μαρία.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Στον ασημένιο δρόμο
Που χαράζει το φεγγάρι
Με το φως του,
Πάνω στα σκοτεινά νερά
Της θάλασσας,
Η μοναξιά μου ταξιδεύει…
Τι θ’ απογίνω,
Μόλις δύσει το φεγγάρι;
ΜΑΡΙΑ ΠΑΪΒΑΝΑ-ΚΑΝΤΙΚΑ
«ΜΟΝΑΞΙΑ» «ΚΥΜΑΤΑ ΣΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑ».
Για τότε που ανατέλλει η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
Που τ’ όνειρο τελειώνει.
Για τότε που απ’ τα τριαντάφυλλα μένει μόνο
Μια υποψία αρώματος
Κι η πληγή απ’ τ’ αγκάθια τους στην καρδιά μας.
Την καλησπέρα μου από την Αμαλιάδα.

Ρένα είπε...

Καλημέρα φίλη Σταυρούλα. Ευχαριστώ
για το πάντοτε όμορφο ποιητικό πέρασμά σου.Το αποτύπωμά σου πάντα τρυφερό, συναισθηματικό.Φιλιά από την Αθήνα στη όμορφη Αμαλιάδα.