Σταμάτησε ο χρόνος.
Αλλαξε χρώμα ο ουρανός.
Ο ήλιος κρύφτηκε δειλά
μη και φανεί το δάκρυ
που πάγωσε στο μάγουλο
έτσι...για να θυμίζει
τη μέρα που δραπέτευσες.
Η πόρτα έμεινε μισάνοιχτη.
Δε θέλησα το παρελθόν να σβήσω.
Ητανε ίσως λάθος μου
να κρυφτώ πίσω
από όνειρα χωρίς παρόν και μέλλον.
ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ
4 σχόλια:
Tην εκλεισα πια κι αυτην την πορτα προσωπικα...Δεν ωφελει να μενει ανοιχτή...
Και για να βγαλω και το χιουμορ μου ...... να τι παθαινω με τις πορτες ανοιχτες! Πονοκέφαλο!
"Την ανάσα μου άκουσε
της βροχής τους χτύπους
τον ξέφρενο χορό
μέσα στα σπλάγχνα μου
την υγρασία των ματιών μου.."
Η νοσταλγία καθρεφτίζεται εύηχα
μέσα από τους όμορφους στίχους σου..
Καλησπέρα Ρένα..
Δεν ξέρω Μαρία αλλά να νομίζω πως δεν θα μπορέσω να την κλείσω ποτέ, σκέβρωσε.
Πάντα εύστοχο και ποιητικό το πέρασμά σου φίλε Τάκη. Την καλησπέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου