Τη Μυρτιά μου
κατέβηκα
στον κήπο να ποτίσω
Ο ήλιος σκαρφάλωνε
κόκκινος σαν τη φωτιά
σιγά, σιγά στον ουρανό
φωτίζοντας την καταπονημένη γη.
Την πότισα. τη σκάλισα
και κάθησα στη ρίζα της
το θρόισμα των φύλλων της
το τρίξιμο των κλαδιών της
ν' ακούσω και να της πω
τον πόνο που' χω
βαθιά μεσ' την καρδιά.
Το απαλό, δροσερό, πρωινό αγέρι
ήρθε να μου χαϊδέψει τα μαλιά
κι ήτανε το χάδι τόσο απαλό
που θάρρεψα πως ήσουνα εσύ!
Φθινοπωρινά Φύλλα
2 σχόλια:
Γλυκές αναμνήσεις... και υπεροχες στιγμές
Ναι είναι γλυκές αναμνήσεις πονάνε όμως πολύ γιατί μας λείπουν άνθρωποι
που αγαπούσαμε και αλλίμονο σ' αυτούς που πιστεύουν πως δεν θα τους ξαναβρούν.
Δημοσίευση σχολίου