Νρέπομαι!

Βράδιασε πάλι!

Σε λίγο θα κλείσω τα παράθυρα.

Σήμερα ο ουρανός είναι συννεφιασμένος

δεν έχει φεγγάρι ούτε αστέρια να φωτίσει

τις σκοτεινές γωνιές του σπιτιού που κρύβουν

επιμελώς μυστικά μιας ολόκληρης ζωής.

Θα μείνω μόνη παρέα με φωτοσκιάσεις ζωγραφισμένες

από χρόνια στους τοίχους του σπιτιού.

Θα αναπολήσω όμορφες μα και πολύ δύσκολες μέρες

που έζησα μέσα σε τούτο το σπίτι όπου γεννήθηκα.

Κοιτάζω τον ουρανό μαύρα απειλητικά σύννεφα

διασχίζουν τον ουρανό και μένα ο νους μου τρέχει

σε όλους αυτούς τους δυστυχισμένους που θα περάσουν

τη νύχτα κάτω από μια βρεγμένη κουβέρτα σφίγγοντας

το αγγελούδι τους στην μουσκεμένη αγκαλιά τους

μήπως και δεν τα καταφέρει να βγάλει τούτη τη νύχτα.

Πόσο ντρέπομαι που σε λίγο θα πέσω να κοιμηθώ

στο ζεστό μου το κρεβάτι με τις αστραπές να φωτίζουν

τη σιγουριά…το κρύο…τη βροχή…

Ω! Αλήθεια πόσο πολύ ντρέπομαι!