Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Βροχή.


Ηταν μια μέρα βροχερή.
Ο ουρανός σκόρπιζε τα δάκρυά του
στη διψασμένη γη.
Αφησες την πόρτα ανοιχτή
να μπαίνει το αγιάζι
και χάθηκες σαν κλέφτης
δίχως μιλιά μέσα στο σκοτάδι.

Εκλεισα την πόρτα
έψαξα για τα κλειδιά
και βρέθηκα μονάχη.
Αύριο θα ψάξω σε κάθε απόκρυφη γωνιά
να σβήσω κάθε ίχνος σου.
Να σβήσω τη μυρωδιά που άφησες
πάνω στο σεντόνι και στο μαξιλάρι σου
να μη ξυπνώ τη νύχτα ν’ αγγίξω το κορμί σου.

Ρ.Β.

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Αχ αυτά τα ίχνη... Δυστυχώς σβήνονται πολύ δύσκολα ή και καθόλου...

Ρένα είπε...

Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα δυνατή και πεισματάρα θα τα σβήσω!

Apokalipsis999 είπε...

Τα ίχνη σβήνονται από καινούργια που μπαίνουν πάνω τους. Ειδάλλως δεν σβήνονται... στην καλύτερη να λησμονηθούν για λίγο.

Ρένα είπε...

Ιχνη είναι αυτή και μια δυνατή βροχή σβήν
ονται καλέ μου φίλε.