Ηταν
μια μέρα βροχερή.
Ο
ουρανός σκόρπιζε τα δάκρυά του
στη
διψασμένη γη.
Αφησες
την πόρτα ανοιχτή
να
μπαίνει το αγιάζι
και
χάθηκες σαν κλέφτης
δίχως
μιλιά μέσα στο σκοτάδι.
Εκλεισα
την πόρτα
έψαξα
για τα κλειδιά
και
βρέθηκα μονάχη.
Αύριο
θα ψάξω σε κάθε απόκρυφη γωνιά
να
σβήσω κάθε ίχνος σου.
Να
σβήσω τη μυρωδιά που άφησες
πάνω
στο σεντόνι και στο μαξιλάρι σου
να
μη ξυπνώ τη νύχτα ν’ αγγίξω το κορμί σου.
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Αχ αυτά τα ίχνη... Δυστυχώς σβήνονται πολύ δύσκολα ή και καθόλου...
Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα δυνατή και πεισματάρα θα τα σβήσω!
Τα ίχνη σβήνονται από καινούργια που μπαίνουν πάνω τους. Ειδάλλως δεν σβήνονται... στην καλύτερη να λησμονηθούν για λίγο.
Ιχνη είναι αυτή και μια δυνατή βροχή σβήν
ονται καλέ μου φίλε.
Δημοσίευση σχολίου