Μου’ λεγες πως είναι
ο δρόμος της ζωής χαρά.
Κι εγώ η αφελής σε πίστεψα
έκανα όνειρα τρελά
πως θα διαβούμε χέρι-χέρι
το δικό μας μονοπάτι.
Μα εσύ αντί να το στρώσεις
με πολύχρωμα λουλούδια
το φύτεψες μ’ αγκάθια
που μου ματώναν την ψυχή.
Μπορεί να έφυγες χωρίς ν’ αφήσεις πίσω σου
ίχνος από τις λίγες καλές στιγμές
που ζήσαμε μαζί, μα εκείνο που δεν μπόρεσες
να κλέψεις είναι τα όνειρά
που με κρατούν ακόμα ζωντανή.
Ρ.Β.
ο δρόμος της ζωής χαρά.
Κι εγώ η αφελής σε πίστεψα
έκανα όνειρα τρελά
πως θα διαβούμε χέρι-χέρι
το δικό μας μονοπάτι.
Μα εσύ αντί να το στρώσεις
με πολύχρωμα λουλούδια
το φύτεψες μ’ αγκάθια
που μου ματώναν την ψυχή.
Μπορεί να έφυγες χωρίς ν’ αφήσεις πίσω σου
ίχνος από τις λίγες καλές στιγμές
που ζήσαμε μαζί, μα εκείνο που δεν μπόρεσες
να κλέψεις είναι τα όνειρά
που με κρατούν ακόμα ζωντανή.
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Κι ακόμη δυσκολότερα ειναι όταν έχεις περπατήσει αυτόν τον δρόμο που είναι γεμάτος λουλούδια για χρόνια και ξαφνικά στον πάρουν κάτω απ τα πόδια σου.
Καλή εβδομάδα εύχομαι Ρένα μου
Το καταλαβαίνω Μαρία μου.Καλή εβδομάδα με πολύ κουράγιο.
Τα όνειρα δεν κλέβονται, χαρίζονται...
Τουλάχιστον έμειναν πίσω, (απ' όσο μπορώ να υποθέσω βέβαια) λίγες καλές στιγμές...
Σωστά υπέθεσες Σταμάτη...δεν πειράζει αν είναι λίγες φτάνει να είναι όμορφες. Εξάλλου και η ζωή μικρή δεν είναι;
Δημοσίευση σχολίου