Ξημέρωσε……
Ο ήλιος ανοιξιάτικος…..
Οι κλειστές γρίλιες δεν άφησαν
τις λαμπερές ζεστές ακτίνες
να φτάσουν ως το κρεβάτι του πόνου.
Η μοναξιά δεν έχει φωνή.
Θέλει μα δεν μπορεί να πει δυό λέξεις…
Καλημέρα…Σ’ αγαπώ…
Ούτε χαμόγελο έχει…μήτε χέρια
να χαϊδέψει τα κατάλευκα μαλλιά σου
και το γερμένο γέρικο κορμί.

Κάποτε με ρώτησες :
Τι φοβάσαι περισσότερο στη ζωή.
Σου είπα χωρίς κανένα δισταγμό
Την αρρώστια αγκαλιά με τη μοναξιά.

Όταν η αρρώστια σου χτυπά την πόρτα
να την κρατήσεις μακριά δεν μπορείς
όσο και να το θέλεις…
Θα βρει τον τρόπο να περάσει
από μια ξεχασμένη ανοιχτή χαραμάδα
και θα σ’ αρπάξει απρόσμενα… έτσι χωρίς αιτία.
Σε ρωτώ πώς να την πολεμήσεις
μέσα από τη τόση μοναξιά σου;

Αγκυροβόλησε η σκέψη μου
το είναι μου, ολόκληρη η ζωή μου
σ' εκείνες τις χρυσαφένιες αμμουδιές
στα καταγάλανα αστραφτερά νερά του Ιονίου.
***********
Ασπρισα... κι εγώ ακόμα να σηκώσω άγκυρα
ν' αράξω πια σε μικρολίμανο και να ξεχάσω.
Αδύνατη η θέληση...
μα και τα μπράτσα ανήμπορα.
***********
Πες μου πώς να ξεφύγω από σε
και από τη θύμησή σου;
Κουράστηκα...Μ' ακούς;
Να ζω με όνειρα και να ξυπνώ μετανιωμένη.

Εστρωσες με ροδοπέταλα
το δρόμο της αγάπης.
Ο άνεμος τα σκόρπισε
όπως τα λόγια και τις υποσχέσεις
**********
Ο δρόμος που χάραξες εσύ
είναι στρωμένος με αγκάθια
και μου πληγώνουν την ψυχή.
Ομως κρατώ σαν φυλαχτό τα ροδοπέταλα
σε ξύλινο κουτί
να στα προσφέρω αν μια μέρα
γυρίσεις πίσω.
*********
Θα έχουν χάσει το χρώμα τους
και τη φρεσκάδα τους...
Δεν θα' ναι πια παρά λουλούδια αποξηραμένα.