Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012


Εφυγες
μια νύχτα βροχερή.
Ετσι χωρίς αιτία.
Την πόρτα πίσω σου έκλεισες
μα ξέχασες να κολλήσεις
κομμάτια της ψυχής μου
που σκόρπισες αλόγιστα.

Το ρολόι του κόσμου σταμάτησε για μένα.
Αφησα μισάνοιχτα την πόρτα
για να μη κλείσω την ελπίδα στη βροχή
και την παρασύρει το ποτάμι
στην μεγάλη αγκαλιά της γαλάζιας θάλασσας
μαζί με το άρωμά σου.

10 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Κούνησε το μαντήλι,
κόλλα τα κομμάτια,
πέτα το ρολόι,
και ζέψε την ελπίδα
για νέα διαδρομή.
Ο θάνατος μία φορά
θα σου χτυπήσει
την πόρτα.
Κι αν σε ρωτήσει
γιατί τον περίμενες
μην του πεις πως άργησε...

Χθες έθαψα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Θα μπορούσε να είχε «πεθάνει» παρομοίως πολύ νωρίτερα. Ευτυχώς δεν το έκανε.

Μαρια Νικολαου είπε...

Ρένα μου με σκότωσες με τούτη την εγγραφή...

Ρένα είπε...

Apokalipsis999:Πρώτα θα ήθελα να σε συλλυπηθώ για την απώλεια του αγαπημένου σου προσώπου που έχασες.Ξέρω τι θα πει απώλεια...Θα ήθελα επίσης να σε ευχαριστήσω για τις όμορφες συμβουλές σου.Υπάρχουν κομμάτια που δεν κολλάνε όσο δυνατός και αν είσαι.

Ρένα είπε...

Μαρία μου.Λυπάμαι αν με την ανάρτηση αυτή έξυσα παλαιές πληγές. Καλή εβδομάδα αν και παγωμένη.

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Εικόνες κι αναμνήσεις που δεν μπορεί να ξεθωριάσει ο χρόνος...που δεν τον βοηθάμε....
Ενα άρωμα στην καρδιά θα μοσχοβολάει πάντα...
Όμορφη η γραφή σου ..με μια θλίψη στο πέρασμα ..
Καλό μήνα Ρένα μου
Σε φιλώ

Ρένα είπε...

Με πολλή χαρά σε συναντώ καλή μου φίλη.Σ' ευχαριστώ για το πάντα γλυκό πέρασμά σου.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

«Απουσία είσαι και μετά
Απουσία χαράσσομαι κι εγώ».
Λέει η αγαπημένη ΒΙΚΥ ΔΕΡΜΑΝΗ.

Η ερωτική σου γραφή, ακοίμητη κανδήλα καίει, στην ασκητική μορφή της ανθρώπινης ψυχής μπροστά, σ’ αγιογραφία τέμπλου ιερού, στο ξωκλήσι του κόσμου.
Ο λυρισμός σου, παράπονο τραγουδάει για τ’ ανεκπλήρωτο τ’ ονείρου, που αντί του πορφυρού, το μαύρο ντύνεται….
Και στην κατακλείδα, η άνευ όρων παράδοσή σου στην απουσία που… Παρουσία βαθιάς επιθυμίας, συνωμοτεί κι έτσι επιβάλλεται, χαράσσοντας σιωπές, ψυχές, αλήθειες….
Έτσι λέω εγώ.... στη Βίκυ και σε σένα....
και
Σ' αγαπώ πολύ γιατί ξέρεις μέσα μου να διαβάζεις....

Ρένα είπε...

Σταυρούλα μου πόσο καλά γνωρίζεις να διαβάζεις την ψυχή ανθρώπων που αγαπάς και όχι μόνο.Σ'ευχαριστώ για το τόσο όμορφο πέρασμά σου.Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές αλλά άρχισα να μη το πιστεύω.Καλό σου απόγευμα με πολλή αγάπη πάντα.

Ανώνυμος είπε...

Σκέφτηκες πως ίσως να πονάει και αυτός που έφυγε... ΄
Προσυπογράφω τις σκέψεις της Δέσποινας και Σταυρούλας με πολλή αγάπη. Μελίτα

Ρένα είπε...

Μπορεί Μελίτα μου να πονάει υπάρχει όμως ένα αλλά...