Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Σούρουπο...
Ο ήλιος είχε πια γείρει
στο άλλο μισό του ουρανού
να δώσει τη θέση του
στ' αστέρια, στο φεγγάρι.
*********
Συννεφιασμένος ο ουρανός
δεν άφηνε χώρο στο φως των αστεριών.
Ο αέρας είχε σηκώσει κύματα βουνό.
Χάθηκα μ΄ένα κερί μέσ' το σκοτάδι
για λίγο φως, στις σκοτεινές μας μέρες
για ένα σπόρο ελπίδας στο αύριο
περιμένοντας το ασημένιο φως του φεγγαριού.

4 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Όταν φεύγει το λυκόφως, και σκοτεινιάζει ο ουρανός της ψυχής, μόνη ελπίδα είναι το «κερί». Αρκεί να το φυλάξουμε από τους ανέμους. Και οι άνεμοι στο σκοτάδι είναι πολύ ύπουλοι...

Ρένα είπε...

Αokalipsis 999. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Ενα φως στο σκοτάδι είναι μια ελπίδα στον κόσμο που ζούμε, φτάνει να ξέρουμε πως να το
διαφυλάξουμε από τους κακούς και ύπουλους ανέμους. Ξέρουμε; Καλή εβδομάδα.

Ανώνυμος είπε...

Ρένα μου αγάπω το λυκόφως όσο και το λυκαυγές και επιδιώκω αυτές τις λεπτές ώρες να τις απολαμβάνω στήν παραλία με ελαφριά μουσική, καλή παρέα και ποίηση...
Να είσαι καλά Μελίτα

Ρένα είπε...

Δε διαφωνώ ότι η ρομαντική αυτή διάθεση να βρεθώ σε μια τέτοια στιγμή σε μια παραλία με συντροφιά
μουσική μόνο να μη με κυνηγά η αμφιβολία για το αύριο της χώρας μου.