Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010


Δειλινό.
Ο ήλιος έριχνε
στα ήρεμα νερά του Ιονίου
τις ηλιαχτίδες του
προτού βουτήξει
και χαθεί εκεί που ανταμώνει
ο ουρανός τη θάλασσα.
********
Τα βήματά μου
μ' έφεραν στο βράχο εκείνο, θυμάσαι...
όπου είχαμε χαράξει
τα ονόματά μας
ψελλίζοντας όρκους αιώνιας αγάπης.
********
Το βλέμμα μου έψαξε
τα σημάδια που είχαμε
πίσω μας αφήσει.
Μάταια, η αρμύρα της θάλασσας
τα είχε σβήσει από καιρό.
Δεν ξέρω αν κι εγώ θυμάμαι ακόμα
τ' όνομά σου!
ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Εγώ πάλι δεν θυμάμαι το δικό μου,το δικό του δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Καλησπέρα Ρένα μου

Ρένα είπε...

Δεν το πιστεύω!!! Μπορεί να ξεχνάμε αλλά το όνομά μας; Τώρα μη νομίζεις ούτε το ένα ούτε το άλλο ξεχνιέται κακά τα ψέματα.

vagnes είπε...

άνθρωποι μονάχοι
σχοινοβατώντας σε μνήμης παραλίες
με δίχτυ ασφαλείας τη λήθη

Ρένα είπε...

Καλησπέρα vagnes. Οι μνήμες όσο κι αν πονάνε και προσπαθούμε να τις απομακρύνουμε όλο και ξανάρχονται
άλλοτε για να μας βασανίσουν και άλλοτε για να ξαναζωντανέψουν το παρελθόν.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Ουρλιάζει η αμνησία, Ρένα μου αγαπημένη.
Και δυστυχώς για μας, δεν μπορούμε επιλεκτικά να την ορίσουμε.
«…Καραδοκεί η μνήμη, μοιράζει αντίδωρα και κλαίει
Στο σκήνωμα του πόθου ελεύθερη κρυμμένη
Μόνη κι ανεμίζεις λέξεις
Θύελλες ντυμένες Άνοιξη σκορπάς
Σε βλέπω
Σε κάθε παράλογη ιστορία μου
Μέσα να τριγυρνάς…»
ΒΑΣΙΛΗΣ Γ. ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΣΙΑΔΗΣ –«ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ:NON MOLLARE MAI».
Κι αν τα σημάδια σβήνουν οι καιροί
Κι αν την αμνησία μας επιχειρούμε να ορίσουμε επιλεκτικά για το φόβο του πόνου
Καραδοκεί η μνήμη
Ουρλιάζει η αμνησία μας….

Καλό Σαββατοκύριακο, εύχομαι!
Ορθή περισυλλογή και πράξη…

Ρένα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.