Ενα ξύλινο κουτί
κλεισμένο
ξεχασμένο στη γωνιά.
Τ' ανοίγω...
Γράμματα...
Γράμματα κιτρινισμένα
από τα χρόνια
τα παλιά.
Τραβώ ένα...
Δικό σου...
Γραμμένο...
Τότε...
Οταν...
Τ' ανοίγω...
Τα χέρια τρέμουν.
Το διαβάζω.
Λόγια...
Λόγια ερωτικά! Μισοσβησμένα!
Ορκοι, υποσχέσεις
για έρωτα αιώνιο!
Το κλείνω αδιάφορα.
Τόσα ψέμματα
σ' ένα κομμάτι χαρτί
χωρίς αξία σήμερα
κάποτε όμως
με γέμιζε χαρά.
Το τσαλακώνω
μ' ένα χαμόγελο
ειρωνικά πικρό!
ΗΧΟΙ ΚΟΧΥΛΙΩΝ
2 σχόλια:
"Το ίδιο και πάλι άυλο σκίρτημα
ηδυπαθή κι αθέατο
των σφυγμών που ανθίζουν στο πέλαγος
των λυγμών που συσπώνται στο κύμα
των αχών που δονούνται στο άπειρο.."
Όμορφο και με μελαγχολική απόχρωση
είναι το "άτιτλο" σου καλή μου
φίλη Ρένα.. Καλημέρα..
Kαλησπέρα Τάκη, σ' ευχαριστώ για το όμορφο ποιητικό πέρασμά σου.
Δεν σου απήντησα αμέσως γιατί έλειψα μερικές μέρες.
Δημοσίευση σχολίου