Νύχτα χωρίς φεγγάρι
σκοτάδι πυκνό
απλώνεται παντού
όλα σε μαύρο πέπλο τυλιγμένα.
Τι ευτυχία θεέ μου
να μπορείς να κρύψεις
από τον κόσμο
την υπαρξή σου.
Να νιώσεις
το βάρος της ψυχής
να γίνεται ένα
με το χρώμα τ' ουρανού.
Τα μαβιά νερά
ν' αγκαλιάσουν το γυμνό κορμί
και να χαθείς στην κρύα θάλασσα
αθόρυβα...έτσι όπως ήρθες στη ζωή.
Ηχοι Κοχυλιών
5 σχόλια:
Oμορφα που θα ταν να μπορουσαμε να κρυψουμε εστω για λιγο την υπαρξή μας απο τον κόσμο...
Καλημερα Ρένα :)
Πόσο θα το ήθελα και εγώ Μαρία. Το
προσπαθώ καμιά φορά με την απομόνωση. Καλή Μέρα να' χεις.
".Κι ύστερα, δάκρυσε ο ουρανός
ένα φεγγάρι προβάλει στιλπνό
μέσα στη νύχτα.."
Εξαίρετοι στίχοι καλή μου φίλη Ρένα..
Κ α λ η μ έ ρ α . .
Ευχαριστώ Τάκη για το πάντα ποιητικό σου σχόλιο.Τι ανακούφηση όταν δακρύζει μαζί μας ο ουρανός. Καλησπέρα φίλε Τάκη.
Καλησπέρα Τάσο. Σ' ευχαριστώ και εγώ για το πέρασμά σου. Σε συγχαίρω για τη δουλειά που κάνεις. Καλό σου απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου