Αφουγκράζομαι
τη φωνή σου
στους ήχους
της φύσης.
Στο πάφλασμα των κυμάτων
στο θρόισμα των φύλλων
στον άνεμο, στη βροχή
στο κάτασπρο χιόνι
που πέφτει σιωπηλά.
Αφουγκράζομαι...
μιλώ με τα πουλιά
τα νυχτοπούλια
τους τζίτζικες
τ' αγριοπερίστερα
τις δεκοχτούρες.
Ακούω στη φύση
τη φωνή σου.
Σ' αποκρίνομαι.
Μ' ακούς;
Φθινοπωρινά Φύλλα
2 σχόλια:
Σου μιλώ με σιωπές.
Ιχνηλατώ το χρώμα των ματιών σου
κι αφουγκράζομαι...
Ανακαλύπτω την αφή σου με τα πέταλα ενός ρόδου.
Αντιλαμβάνομαι πως λείπεις , κι έπειτα μελαγχολώ.
Αρμονικά , σαν μουσική που έχασε τις νότες της...
Καλημέρα Ρένα μου
ΥΠεροχες οι λέξεις σου
Πολυ΄γλυκές
Πόσο γεμίζει όμορφους ήχους πολλές φορές οι σιωπές που μας ζώνουν καθημερινά, έτσι αναγκαζόμαστε να
αφουγκραζόμαστε τον κόσμο "αυτόν
τον κόσμο το Μικρό το Μέγα".
Καλησπέρα Μαρία.
Δημοσίευση σχολίου