Το αεροπλάνο!

Τη μέρα εκείνη

του Σεπτέμβρη

μίκρυνε ο κόσμος γύρω μου

όταν τ’ αεροπλάνο

μ’ έπαιρνε για πάντα μακριά σου.

Ήταν μια μέρα ηλιόλουστη.

το νησί κολύμπαγε

στην ασημωμένη θάλασσα.

Ξάφνου ο ήλιος χάθηκε

σύννεφα μαύρα σκέπασαν τον ουρανό

το φινιστρίνι θάμπωσε

με τις πρώτες σταγόνες βροχής.

Η σιλουέτα σου χάθηκε

από τα βουρκωμένα μάτια μου

όπως και το νησί που λάτρεψα

και κράτησα για πάντα στην καρδιά μου.

Ρ.Β.

Μονοπάτια ζωής!

Πήρα εκείνο το μονοπάτι το μοναχικό.

Είναι η ώρα του δειλινού.

Συννεφιασμένος ο ουρανός.

Άδειο το μονοπάτι!

Μια υγρασία διαπερνά το κορμί

ένα ρίγος σε κάνει να ψάξεις ένα χέρι.

Να το σφίξεις και να περπατήσεις σιωπηλά.

Τα λόγια είναι τόσο φτωχά!

Ψιχάλες κυλούν στο πρόσωπό μου.

Δυο δάκρυα σμίγουν με τη βροχή.

Αφήνω το χέρι σου και χάνομαι μέσα στο σκοτάδι.